Concertreview: Clement Peerens Explosition in het OLT Rivierenhof

Als die van ons haar loeten heeft, ga ik naar een optreden van de Clement Peerens Explosition, bij voorkeur in Deurne, het Blankenberge van de provincie Antwerpen, waar Clement Peerens, zo wil de mythe, een kleine 59 jaar geleden werd verwekt. Al is het waarschijnlijker dat een mythologische figuur zoals hij werd geschapen, eerder dan verwekt.

Omstreeks half tien wachtte een boordevol Sportpaleis gespannen op wat komen zou. Vergeefs, want Clement trad twee kilometer verder op in het openluchttheater van het Rivierenhof, voor een duizendtal vooral vrouwelijke fans wier gat al te vaak te dik was in hun rok, ongetwijfeld na het vreten van te veel boecht van Dunaldy.

‘Ik heb me laten vertellen dat deze plek zich perfect leent voor intimistische concerten,’ sneerde Peerens bij wijze van welkomstwoord, ‘Maar gene paniek: aan die flauwekul doen wij niet mee!’

Peerens heeft het patent op meezingers die dyslexie genezen, zoals ‘Smeerkaas mè wiet’ (over Peerens favoriete glijmiddel), ‘Waar is m’n boormachien’ en ‘Geeft da kaske na eens hier’ (de nooit aflatende echtelijke strijd om de afstandsbediening die vaak wordt voortgezet in bed, als de batterijen van het ene kaske worden overgeheveld naar het andere).

Schertsfiguren zoals Tom Barkruk, Daan en Ozark Swaanstni kunnen nog wat leren van Peerens poëtische gaven, getuige parels als ‘Het is een knap wijf, dat is een feit, maar als ge die achterwaarts berijdt dan is dat geen prioriteit’.

Een hoogtepunt was zeker de protestsong ‘Zuigen’, de getoonzette irritatie van de moegetergde Peerens over zijn nymfomane en dus vermoeiende ex die hem terroriseerde met blowjobs, vandaar het meegebrulde refrein ‘Stopt na mè ZUIGEN ZUIGEN ZUIGEN ZUIGEN!’

Maar mijn favorieten blijven het briljante ‘Pinokkio’ waarna, ik zweer het, zelfs de aanwezige vrouwen een erectie hadden, en de hit ‘Boecht van Dunaldy’, waarvan later Martha and the Muffins de melodie plagieerden voor hun hitje ‘Echo Beach’.

Ik dacht dat ik cool was tot Clement Peerens in zicht verscheen. Zelfs Bono en Keith Richards kunnen enkel dromen van diens eczeem eliminerende charisma. Hij werd bijgestaan door de immer geile Lady Dave op drums en Aartbeliën Sylvain op bas, die net terug was uit Syrië, waar nu 77 maagden minder wonen.

Na het triomfantelijke concert verwekte Aartbeliën Sylvian eigenhandig een nieuwe generatie fans bij de huidige, terwijl Clement pijpgrage groupies selecteerde uit de beschikbare foorwijven, waarvan sommigen (helaas) nog al hun tanden hadden.

Al bij al was het een historisch concert, ‘het laatste ooit’, beweerde Sylvain. De hoogste tijd dat Clement Peerens de Nobelprijs krijgt, in plaats van die overschatte neuzelende flapdrol Bob Dylan, de Kapitein Winokkio van de hippies.

Eens thuis stak ik oordopjes in en incasseerde die van ons nog een bezoekje van mijn dikke lu, terwijl ik fantaseerde over de percussieve prikkelpop Lady Dave. Topavond.