Concertreview: Craig David op Rock Werchter
Wat kon een mens zich eenzaam voelen bij Craig David. Een uitzinnig publiek, een tent in brand, een avond die niet stuk kon. Maar ik – hi hi hi, ha ha ha – stond erbij en ik keek ernaar.
Er waren een paar dingen aan de doortocht van Craig David die bekend waren. Wie (Craig David natuurlijk), waar (in de Klub C), en wanneer (donderdag, kwart voor tien). Maar wat niet meteen duidelijk was: waaròm. Er was natuurlijk het officiële verhaal: dat Craig, in de groeiende schaduw van de vergetelheid, feestjes organiseerde bij hem thuis, daar zelf de muziek koos en af en toe zelfs eens meezong, en dat mensen hem op den duur influisterden dat dat concept weleens goed zou kunnen werken op een podium. Maar dat is ook maar de perstekst. Elk mens heeft weleens een feestje, maar zelden krijgt iemand daarbij ook echt het idee dat ze er vervolgens geld mee moeten gaan verdienen, en nog minder komen achteraf het resultaat van hun fuif uitbraken in een festivaltent. Of toch niet op het podium. Craig wel.
Het is moeilijk om een naam te plakken op wat Craig doet met zijn TS5-concept (de naam zou verwijzen naar ‘Tower Suite 5’, zijn penthouse in Miami). Een dj-set was het bijvoorbeeld niet, want zo goed kon Craig nu ook weer niet mixen – het is niet omdat je twee nummers los door elkaar laat lopen dat je plots aan mash-ups doet. Helemaal slecht is dat niet, want dj-sets zijn dingen die ook maar in het leven geroepen zijn om te lang plakkende festivalgangers duidelijk te maken dat de avond erop zit en ze stilaan mogen beschikken. Al kan je Craigs uurtje ook niet oprecht als een optreden bestempelen: daarvoor was het te… makkelijk. Het concept ging als volgt: Craig legt op het podium een plaatje op, loopt rond en zingt mee, en stapt achteraf weer achter de draaitafel om het volgende plaatje op te leggen. Misschien kan je het nog het beste samenvatten als karaoke, maar dan zonder de trieste baancafés en de sloten drank.
De muziek op die karaoke varieerde: natuurlijk waren er Craigs eigen hits als ‘Fill Me in’ en ‘Walking Away’ – die laatste in een kop-staartbotsing met Dr. Dre’s ‘Still D.R.E.’. Maar wat dan nog overbleef aan tijd, zowat de helft, werd opgevuld met al wat gegarandeerd succes oplevert als je het in een festivaltent maar luid genoeg door de boxen laat knallen. Hebben we zo onder meer genoteerd: ‘Love Yourself’ van Justin Bieber, ‘No Scrubs’ van TLC, ‘Who’s That Girl’ van Eve, ‘Temperature’ van Sean Paul, en natuurlijk ‘Jump Around’ van House of Pain – want er bestaan blijkbaar gevangenisstraffen voor dj’s die die laatste niét in hun set stoppen.
undefined
Misschien de voornaamste vraag die je je daarbij kan stellen: zat de sfeer goed? Natuurlijk zat de sfeer goed. Om dezelfde reden dat je geheid een bestseller schrijft door alle elementen uit andere bestsellers te combineren. Maar nog eens: wat is dat vooral makkelijk. Craig kan een stukje rappen, dat werd af en toe duidelijk: telkens je een voicemail van ‘m hebt, is de kans weer groot dat hij de laatste Dan Brown helemaal voorgelezen heeft tussen de twee bieps in. Maar waarom dan wat plaatjes gaan draaien van anderen? Een opzoeking verraadt dat Craig het alternatief lang genoeg geprobeerd heeft: blijkt dat hij ook in de luwte de hele tijd muziek is blijven maken, alleen was het publiek foetsie.
Dat heeft hij bij dezen dus teruggevonden. Of zij hem. Staat vast: wie de schouders ophaalde bij Queens of the Stone Age en liever naar de Klub C trok, zal daar alleszins geen spijt van gehad hebben, en zal de pret zeker niet laten drukken door één lullo die beroepshalve wat in de soep komt pissen. Maar toch, moet een mens dan alleen maar naar sfeer en gezelligheid kijken? En zouden ze dan in ‘Komen eten’ ook niet gewoon naar de cinema gaan?
