Concertreview: Damian Marley op Couleur Café 2017
Leviticus 19:27 stelt: ‘Gij zult de hoeken uws hoofds niet rond afscheren; ook zult gij de hoeken uws baards niet verderven.’ Geen mens neemt het letterlijker dan Jr. Gong. Met zijn hoofd-touwen veegt hij het ganse podium schoon.
De zoon van Bob Marley heeft zijn eigen aankondiger: een rastafari met grijze dreadlocks tot in zijn baard. Op de grote schermen verschijnen de militant geplooide wenkbrauwen van de jongste zoon van Bob - een product van zijn affaire met miss World 1997, Cindy Breakspeare. Als kleine jongen had Damian iets meer weg van de militante (ex-Wailer) Peter Tosh. ‘I don’t really like the love songs, I prefer the rebel music’, zei hij als twaalfjarige tegen een gretige journalist toen hem naar zijn vaders werk werd gevraagd. Zijn vurige kraaloogjes priemden in de camera. Dezelfde blik gunt hij Couleur Café. Damian straalt iets uit. Dat heeft hij altijd gedaan.
Op het gehobbel en gewobbel van het akelige, gedateerde dubstep-monster, ‘Make It Bun Dem’ (feat. Skrillex) komen de young lion en persoonlijke vlaggenzwaaier - ja, dat is een volwaardige beroep in de band van Jr. Gong - het podium op. Als we eerlijk zijn kunnen enkele dreadlock-eigenaars in het publiek nog het nodige leren van zijn techniek om een vlag anderhalf uur lang sierlijk en ritmisch te laten zwieren.
In onze herinnering was Damian vorig jaar op Pukkelpop vuriger en urgenter. Er werden flarden uit speeches van Martin Luther King Jr. gerukt. De politiek op Couleur Café is ingeruild voor saamhorigheid. Nu heeft Damian een plaat te verkopen: ‘Medication’ - een sneakpeak van het aankomende album, ‘Stony Hill’. Wiet geneest epilepsie, kanker en werkt zelfs goed tegen hoofdpijn, leren wij. Het verliefde koppel voor ons gebruikt dat direct als excuus om zichzelf het hiernamaals in te blowen. Mount Zion, noemen rastafari's dat volgens mij. Enfin, ‘Road to Zion’ komt net op tijd aanzetten.
We kunnen zeker genieten van ‘Beautifull’, ‘Working’, ‘Affairs of the Heart’ en ‘Land of Promise’, maar het is niet controversieel om te zeggen dat die songs enigszins verbleken bij pa’s oeuvre. De beknopte samenvatting van ‘Exodus’, ‘Could You Be Loved’ en ‘Is This Love’ doet ons denken aan het moment in The Lion King dat een volwassen Simba in de reflectie van een vijver zijn vader, Mufasa, ziet. Sluit uw ogen en u hoort Bob. Het blijft griezelig hoe goed Bob’s zonen hun vader kunnen nabootsen, als ze willen.
We tellen af naar het moment dat de stem van Ini Kamoze - een sample van zijn jaren 80 hitje ‘World-a-Music’ - over de wei schalt: ‘Out in the street they call it murder’. Damians eigen classic ‘Welcome to Jamrock’ uit 2005 deed het in de hitlijsten beter dan alle albums die zijn vader ooit uitbracht. Vanavond horen we opnieuw over de toeristen op Jamaica die met een piña colada op hun luie krent liggen te bakken op het strand, terwijl een paar straten verder kinderen elkaar neerschieten met kalasjnikovs.
Jah zegende ons vandaag met Damian Marley, weliswaar minder profetisch dan zijn passage op Pukkelpop en minder enerverend dan - pakembeet - Alpha Blondy, maar hij zorgde voor saamhorigheid en was daarom de perfecte afsluiter van een magische editie van Couleur Café. Volgend jaar weer onder het Atomium, s'il vous plait!
