Concertreview: David Byrne op Rock Werchter 2018
Ik kan de shows niet tellen die, op bevel van de ster in kwestie, vooraf werden gegaan door bombastische fanfares die de toon moesten zetten: ‘Maak u klaar voor de triomfantelijke set van de oppergod!’ De briljante show van David Byrne werd voorafgegaan door het tsjilpen van vogels. Dat zegt iets over hem. En in tegenstelling tot vele andere rocksterren van zijn leeftijd verft hij z’n haar niet, een detail, maar ook dàt zegt iets over hem.
Dit superoptreden leek Stop Making Sense versie 2.0, een update en uitvergroting van wat Byrne met Talking Heads veertig (!) jaar geleden deed.
Wat een pijnlijk contrast met de dikwijls slordige, ondoordachte, minimaal gerepeteerde set van meer dan een handvol andere artiesten die dit jaar in ons landje én op Werchter te zien waren!
Dit was een superieur concert voor meerwaardezoekers op alle fronten: song, stem geluidskwaliteit, decor, muzikanten en zelfs choreografie.
Byrne, op blote voeten, begon aan een tafeltje met een stel hersens in z’n hand (én, wat hem onderscheidt van vele andere rocksterren, in z’n hoofd), en reeg het eerste uur de hoogtepunten schijnbaar moeiteloos aan elkaar. Schijnbaar, want ik denk niet dat ook maar één andere artiest op ‘Het beste festival ter wereld’ (copyright Eddie Vedder) zo lang op een set heeft gerepeteerd.
undefined
‘Lazy’, ‘I Zimbra’, ‘Slippery People’, ‘Once in a lifetime’ (slechts once in a lifetime hoor je zo’n perfecte zeven minuten), ‘The Great Divide’, ‘This must be the place’ (naïeve melodie: een perfecte ondertitel voor een heerlijke song, en dan ook nog een perfecte versie, wàt een cadeau!)... Enkel omdat al die klassiekers ook nog ‘ns zo perfect werden gebracht leken sommige andere, nieuwere songs van minder allooi. Maar echte inzinkingen waren er niet, daarvoor was alles te strak en te slim opgeleukt.
Hij had eigenlijk maar één bindtekst en één boodschap: ‘Ga àltijd stemmen. Ook bij kleine, lokale verkiezingen, wat die maken soms meer het verschil!’ In Amerika zei hij dat ook, maar ik vrees dat het preken voor overtuigden is, want ik kan me niet voorstellen dat veel Trumpsupporters naar een concert van Byrne trekken.
Het meest indrukwekkende was misschien nog dat de supershow van David Byrne ondanks al die toeters en bellen op geen enkel moment ontspoorde in iets dat neigde naar Spinal Tap of pompositeit.
Soms, zijn hele carrière en ook op Werchter, leek en lijkt Byrne een personage dat is weggelopen uit ‘Twin Peaks’, maar wel een helend, positief personage, The Eccentric Good Vibes Man of zoiets. Er hing trouwens een David Lynch-sfeertje over deze show, maar alweer, eentje zonder Lynch’ soms storende bad vibes. Dit was anderhalf uur pure euforie, zonder dat Byrne zich ook maar één keer bezondigde aan ‘Clap your hands’-achtige demagogie of populisme. Grootse klasse.
undefined
Het slotakkoord was ‘Burning down the house’, waarin hij zingt ‘I’m an ordinary guy’ – een leugen, en gelukkig maar. Byrne speelde zelfs geen bisnummers omdat dat afbreuk zou doen aan de perfect afgeronde structuur van zijn show. Op spontaniteit scoorde dit 1 op 10. Op absoluut meesterschap 11 op 10.
Wie hier kritiek op had, krijgt van mij de wisselbeker Muggenzifter Van Het Decennium. Vijf sterren is het maximum, zeggen ze me hier, maar elke nitwit op dit festival kreeg er al drie of vier, dus Byrne verdient er 637. En een half.
