Concertreview: Dirty Projectors op Pukkelpop 2018

Dirty Projectors is, al dan niet met voorbedachten rade, terug een kleine groep geworden. Gek voor een band die nadat ‘Bitte Orca’ huizenhoog was opgedoken in allerhande eindejaarslijsten – 2009 alweer – leek voorbestemd om een sprong te maken à la Alt-J (Main Stage in 2015) of The War On Drugs (straks aan de bak voor de grote menigte). Dirty Projectors stond in de Club, en die was nauwelijks voor de helft gevuld. In die Club was het veelkoppige gezelschap uit Brooklyn net als op nagenoeg al hun platen bijzonder interessant, maar goed? Bij momenten.

undefined

Het was die veelkoppigheid die hen parten speelde: iedereen was bijna voortdurend en tegelijkertijd aan zet (in de studio stuur je al makkelijker eens iemand naar de nachtwinkel), wat een kakafonie aan klanken opleverde waar wij – ‘Trout Mask Replica’ uitgezonderd (1969 alweer) – niet zo tuk op zijn. Dat en het feit dat Dirty Projectors in hun zoektocht naar een nieuw genre blijkbaar een weg zijn ingeslagen waar simpelweg geen nieuw genre meer te vinden valt. Wij moesten aan David Byrne denken, die op Werchter op leeftijd liet zien dat als de grenzen van het muzikale avontuur bereikt zijn, de vorm nog steeds bijzonder rekbaar is. Dirty Projectors stond gewoon te spelen met z’n allen, statisch en zonder al te veel bezieling, zich smijtend in een groove die nooit loskwam, met een drummer die het hele concert lang leek te zitten wachten tot de rest hem eindelijk eens bijbeende. Wat op plaat de hoogtepunten in het oeuvre van Dirty Projectors zijn, werd live verstikt in veel te ver gezochte arrangementen. ‘Beautiful Mother’, van de Björk-samenwerking ‘Mount Wittenberg Orca’, bleef ook met frontman David Longstreth op zang overeind, maar ‘Impregnable Question’ verzoop in een veelvoud aan partijen, en waarom Kristin Slipp vanachter de verste toetsen moest komen om de leadzang van ‘Swing Lo Magellan’ voor haar rekening te nemen – terwijl Longstreth het zo wonderschoon zingt op plaat – is ons een raadsel.

undefined

Hoe minder Dirty Projectors speelde, hoe beter het was. De springerige reggae-oefening ‘Cool Your Name’ bijvoorbeeld, waarvoor de gitaren gezamenlijk werden afgeworpen en het orgeltje naar Jamaica ging, of ‘Keep Your Name’, van dezelfde plaat meteen daarna.

Dirty Projectors in de Club: op het einde stond er nog minder volk dan in het begin. Als ze nog kleiner willen worden, zijn ze goed bezig.

undefined