Concertreview Dranouter Festival 2018 (dag 3): Douglas Firs (***1/2), 't Hof van Commerce (***1/2), Goran Bregović (***),

Folkies mochten van boer Lucien Deconinck zich jarenlang op zijn grond met hun muziek uitleven, en daarom noemen ze hem wel eens de Vlaamse Max Yasgur. Wij vinden dat net iets te veel eer: Yasgur was de melkveehouder die zijn land uitleende aan de organisatoren van Woodstock Music & Art Fair. Als we ons niet vergissen, is dat een hoogtepunt van de jongeren- en tegencultuur. En dat was dit evenement niet.

We lazen er al over, en op derde dag zagen we zélf dat in de gemeente Heuvelland rondzwevende zeepbellen het fijn hadden, lindyhoppen nog popiejopie is, en rondsjezen op een draaimolen leute voor jong én oud. Even berekenen: als 40 het nieuwe twintig is, dan moet 30 wel het nieuwe 10 zijn, en dan is 20 het nieuwe 0, en 10 ontegensprekelijk het nieuwe -10! Zo’n leute verjongt mensen nog meer! En dicht dus ook generatiekloven allerhande! Voor de sociale cohesie in dit land is dat alleen maar goed, en voor het uitwerken van een doorwrochte geboorteplanningspolitiek - denk alleen al maar aan onze ecologische voetafdruk- ook. Dus: volgend jaar méér carrousels!

undefined

Rebels waren zij ook niet, en in 2019 nog meer Douglas Firs (***1/2) in 2019 op deze familiebijeenkomst hoeft niet per se. Let wel: muzikanten hoeven van ons absoluut niet contra te zijn, en de alt-country en folkrock van Gertjan Van Hellemont en co. klonken mooi. En hakkelende synth-lijnen, goed uitgewerkte breaks, een - soms- verbeten gitaar maakten ‘Judy’, ‘Caroline’ en ‘Don’t Buy The House’ spannend. Ook het oude en rustige ‘Pretty Legs and Things to Do’ trok zijn streng, en toen we middenin de tweede hittegolf van het jaar een mooi samen gezongen tekstflard als ”How much longer before the rain falls down? I can't take it no more” hoorden, smachtten wij écht naar november. Toch even dit: het Montréal-verhaal achter ‘Hinges Of Luck’ is kent iedereen langzaamaan wel, en we vonden het gedoe over een gat in één van je gitaren en alternatieve stemmingen ook niet nodig. Het haalde de vaart er een beetje uit.

undefined

't Hof van Commerce (***1/2) had wel haast. Om zichzelf op de borst te kloppen, want volgend vers uit het nieuwe ‘BAM!’ is er niet naast: ”EN BAM, niemand kan d’r an, de lat ligt 't huoge, kunt olljine mo verloagn/ Het zelfde niveau, mo ge krieg et nie cadeau/ De toarte is ol verdjilt en 't zit niet in de frigo” . Handen- of andere lichaamsdelen- overspeelden Flip Kowlier, Serge Buyse en Kristof Michiels niet: ook Levrancier 3.0, Dommestik 3.0 en DJ 4T 3.0 zijn hot. Niemand kreeg het publiek aan de mainstage zo zot, en dat Google Maps zegt dat de dorpjes Izegem en Dranouter maar 50 km van elkaar liggen, kan niet de enige reden zijn. Nog een andere is: het drietal deliverde. ‘Stuntman’ en ‘Jaloes’ swingden, en zweepten op. Speciale gast Wannes Cappelle hielp hen daarmee tijdens ‘Dikkenekke’, waardoor ‘Kom Mor Ip’ en ‘Dommestik & Leverancier’ intikkertjes waren. ’t Blijven crowdpleasers en showmannen: de bende jaagde er alleen nummers vanop de recente verzamelaar ‘Niemand grodder’, en organiseerde tombola’s. En huldigde het principe ‘koede koet is wok koet’. Dat betekent: “onnozele praat is ook praat”.

Geen idee of de mannen van The Mavericks lollig probeerden zijn, want na een tweetal latin-country- rocknummers vanop hun nieuwe plaat ‘Brand New Day’, kregen ook wij spoed. En hoopten stilletjes dat het nog lang 5 augustus bleef. Maar het waren al de laatste zonnestralen, die door de glas in lood ramen van de Sint-Jan de Doper- kerk priemden, toen Faces On TV (****) er daar aan begon. Het was láng wachten, daar aan dat Planciusplein, voordat we naar binnen mochten. We wachtten er niet alleen: tijdens dit festival werd weer eens duidelijk dat zanger-gitarist Jasper Maekelberg sinds zijn werk als producer of mixer voor onder andere Bazart, Tsar B en Nordmann in is. En nóg meer na de release van de goed ontvangen debuut lp van zijn groep. Het idee alleen al dat hij daar zondagavond in het huis van die met zijn lange witte baard op een wolk aantrad, maakte het natuurlijk extra spannend. Dat wás het ook, gewoon al maar omdat Faces On TV deed wat het altijd doet: exotische ritmes, stotterende synths en een falsetto zo hard met elkaar laten wroeten en woelen totdat daar after seks- en zwoele ludduvuddu muziek van komt. “‘Night Funeral’ klinkt misschien macaber, maar het gaat helemaal niet over begrafenissen. Ik word ’s nachts een andere versie van mezelf, alsof ik de oude Jasper bij elke zonsondergang begraaf. ’s Nachts voel ik me plots vrij, in elke betekenis van het woord: geïnspireerd en zorgeloos”: de zon was nog niet helemaal achter de Kemmelberg verdwenen toen de band het titelnummer van de plaat inzette, en het klonk echt begeesterd. Een mooi tussenstuk op marimba maakte ‘Night Funeral’ nóg meer integrerend, en ook tijdens andere songs bleek de nieuwe- en alleen voor deze gig (?)- percussionist een troef. Die funky, freaky break in ‘Call Me Up’! Maar toen was dus al lang duidelijk dat dit een zinnelijke bedoening worden; zodra het tijdens ‘Dancing After All’ van “Come on, come on, get higher ging, dansten jullie door en door en door en door. Bevrijd, het hoofd leeg!

undefined

En jullie stopten alleen als Maekelberg daar tijdens de rustigere nummers uitdrukkelijk om vroeg. Of omdat dat tijdens een donker, beklemmend ‘Slowly Fading Out’ moeilijker was. Zorgeloos? Die Maria, vooraan rechts afgebeeld, moet toch zo haar bedenkingen hebben gehad.

Even daarna huilde Milow naar de man, en jullie huilden eens terug. En toen ‘You and Me‘ er al lang opzat, bléven jullie maar “Oh, you and me/ It would be only you and me, you and me” neuriën. Of het daar de hele tijd dikke mik geweest is met Jonathan Vandenbroeck, hebben we jammer genoeg niet empirisch kunnen vaststellen.

undefined

Oh ja: op de westelijke flank van de Kemmelberg bevindt zich een Frans massagraf met meer dan 5000 Franse soldaten die sneuvelden in de Eerste Wereldoorlog. En op de top ervan staat een gedenkzuil, het Monument Aux Soldats Français, opgericht in 1932 en ingehuldigd door generaal Lacappelle. ’t Is maar dat jullie het weten, en wie als zoon van een Servische moeder en Kroatische vader ook wel wat ambras heeft gezien is Goran Bregović (***). Zeker ook in Sarajevo; dat is zijn in puin geschoten thuis, maar ook een plek waar joden, orthodoxe christenen en moslims samenleefden. Voor die stad maakte hij onlangs samen met zijn Wedding and Funeral Orchestra de langspeler ‘Three Letters from Sarajevo’, en daarop zijn oosterse klanken, klezmer en klassiek opnieuw goed bevriend. Zijn set bestond zowel uit oude als nieuwe deuntjes, maar die mélange van glampop, zigeunermuziek, en Arabische melancholie klonk al eens beter: zo keerde een gedreven, geïnspireerde Bregović acht jaar geleden het Sfinks festival helemaal ondersteboven en binnenste buiten. Zondagavond gingen jullie natuurlijk wel los ‘Gas Gas’ en ‘Kalashnikov’, maar vele anderen leken jullie wat gelaten aan jullie voorbij jakkeren en denderen. Grote mijnheer hoor, net als Max Yasgur. Zijn stuk grond is sinds vorig jaar trouwens historisch erfgoed! Maar de kans is klein dat Dranouter 2018 dat ook wordt.

undefined