Concertreview: Elbow op Pukkelpop 2017

De taakverdeling was duidelijk: Guy Garvey bouwde een raket, jongens, en u vloog ermee naar de maan.

'Ik ben, zo bevestigde net nog een DNA-test, uw moeder niet'

In mijn vrije tijd bedenk ik weleens argumenten om níét van Elbow te houden. Dan zit ik wat in mezelf te babbelen, en knor ik bijvoorbeeld dat een band het zich in 2017 toch écht niet meer kan veroorloven om nog ostentatief naar patchoelie en hippieiaans joie de vivre te ruiken. Dat de songs van Guy Garvey te glutenvrij zijn. Dat die halal-zachtheid van Elbow toch echt niet strookt met het langgerekte ziekenhuisbezoek dat een mensenleven is. Ja, dat soort dingen zit ik dan voor me uit te prevelen, wachtend op het busje dat me weer naar de psychiatrische kliniek brengt.

Alleen: het lukt me maar niet om Guy Garvey een varkensblaas te vinden, en zijn backcatalogue een kapselcatalogus. Ik vind zijn liedjes móói. En zijn oprechte goeiigheid ook. En zijn buik, eeuwig zwanger van drie whisky’s en zeven lagers: ook.

Op Pukkelpop had ik Elbow al eens de Main Stage zien achterlaten met een strik errond – ik herinner me hoe dat concert mijn lichaamstemperatuur omhoog tilde tot de koortsthermometer niet meer werkte. En zo was het ook vrijdagavond in de Marquee, een nog betere locatie voor de sponzige weemoed van Guy Garvey. Tussen opener ‘The Birds’ en afsluiter ‘Grounds for Divorce’ zat een uur schoonheid dat je lenig opwarmde. Denk aan het moment dat het derde glas rode wijn inkickt, denk aan de roezige tevredenheid na de seks, denk aan een herfstsjaaltje waar je aan gehecht bent. Of denk aan wat u zélf wilt, ik ben, zo bevestigde net nog een DNA-test, uw moeder niet.

Hoogtepunten, iemand? De twee violen in ‘Magnificent (She Says)’, natuurlijk, een in slomo gefilmde mini-documentaire over euforie. ‘Lippy Kids’, waarin Garvey al zijn melancholie tot een enig papierpropje frommelde. En ‘One Day Like This’, prachtige krenten in een pittige pap.

Charme, charisma, vrolijk in het glas walsende goedmoedigheid: Elbow was vrijdagavond perfecte Prozac. Wie een hartaanval had, werd gedefilibreerd. Wie onderkoeld was, werd in een dekentje geaaid. En wie daar zin in had, kuste zijn lief. Dankjewel, Guy Garvey, en wat die backdrop betreft: oprecht blij dat het tafelkleed van m’n grootmoeder uit 1957 een nieuwe bestemming heeft gekregen.

Het moment

Toch maar ‘Lippy Kids’: het publiek at een signature dish van Kobe Desramaults uit de hand van Guy Garvey.

Het publiek

Stijve tepels-galore.

Quote

‘Hier staan we dan voor de bedoeïenen van België, die straks weer gaan maffen in hun tentje.’

Tweet