Concertreview: Exodus op Graspop Metal Meeting

Terwijl Gary Holt aan zijn laatste tournée met Slayer bezig is, stond diens geesteskind Exodus voor een tigste maal op Graspop. Aan hen om te bewijzen dat ze ook zonder hun sterspeler kunnen scoren.

Exodus geldt als een ware pionier in het genre en effende mee het pad voor Metallica, Anthrax, Slayer en Megadeth. Exodus zelf bleef doorgaans in de schaduw, daarbij niet geholpen door de vele personeelswissels. We gunnen Holt, even briljant songschrijver als gitarist, zijn avontuurtje bij Slayer bijgevolg van harte.

Nog blozend van WK-euforie, een uurtje daarvoor zetten de Rode Duivels Tunesië autoritair aan de kant, stroomde het volk binnen in de tent. Het onheilspellende ‘Call To Arms’ gold als startschot, en de Marquee was vertrokken voor een uurtje onvervalste, authentieke thrash metal.

Afgezien van opener ‘Funeral Hymn’ hield Exodus het old school. Het merendeel van de gespeelde nummers dateerde uit de jaren 80, maar hebben de tand des tijds moeiteloos overleefd. Het publiek morde niet en halverwege de set stond de tent stampvol.

undefined

Het startsein voor Exodus om bij te schakelen. Een eerste hoogtepunt volgde met ‘A Lesson in Violence’, op de voet gevolgd door ingeburgerde klassiekers als ‘Blacklist’, ‘Bonded By Blood’, ‘Toxic Waltz’. We misten enkel ‘Piranha’, nog zo’n publiekslieveling waarvan je doorgaans mag verwachten dat het gespeeld gaat worden.

Fans die in grote getalen rondjes lopen is een teken van appreciatie in de metalwereld, en ook Exodus viel die eer te beurt. En frontman Steve Souza, die amuseerde zich te pletter en verloor al doende talloze liters lichaamsvocht. Zelden iemand zo rijkelijk zien zweten.

Ook de afsluiter was voorspelbaar, maar daarom niet minder amusant. ‘Strike of the Beast’ is traditiegetrouw het teken aan het publiek om een heuse wall of death te organiseren. Ook het exemplaar in de Marquee was ronduit imposant. Souza depte nog ‘ns zijn voorhoofd en kirde goedkeurend.

Exodus zonder Gary Holt is als de Rode Duivels zonder Eden Hazard: solide, maar zonder dat sprankeltje virtuositeit en charisma om te concurreren met de absolute top. Hoewel Exodus steeds meer op een veredelde cover van zichzelf begint te lijken, mogen ze met trots terugkeren naar de Bay Area.