Concertreview: Father John Misty op Best Kept Secret 2018
Zou Father John Misty de BoJack Horseman van de muziekwereld kunnen zijn? Ze lijken alleszins aan elkaar gewaagd als tragikomische verschijning: allebei misantrope incarnaties van seks, drugs en depressie. Maar op Best Kept Secret toonde het alter ego van Josh Tillman zich net zo goed een bezielende rockgod.
'Flamboyante dandy, denderende trip'
Eigenlijk bestaat er geen schemerzone. Ofwel ben je carrément voor, dan wel tegen Father John Misty. Na afloop van het concert hoorden we festivalgangers huiveren van zijn bombastische, melodramatische set, of van zijn quasi-arrogante podiumpersonage. Maar zelf genoten we - net als duizenden anderen - van élke seconde.
‘Mr. Tillman’ vormde een gewis hoogtepunt in de set, waarbij de frontman zichzelf met een sardonisch genoegen door de mangel haalde. Na drie dagen feesten, voelde u zichzelf mogelijk ook verwant met de bezongen Tillman, die hallucinerend, onder invloed en verward beslist dat het feestje nooit meer hoeft te eindigen.
Elastieken dansbenen
undefined
Elders ploegde de frontman zich dan weer als een flamboyante dandy, met elastieken dansbenen, door de songs. Die deden je afwisselend denken aan Beach Boys, Elton John, Randy Newman en psychedelische trips. In de rug gesteund door blazers - we zagen sax, klarinet en zelfs dwarsfluit! - kwam zijn naar de seventies hengelende softrock en folkpop trouwens verrassend sterk uit de verf.
Zouden we zelfs durven stellen… nog stérker dan op plaat? Ongetwijfeld lag dat mee aan het fabuleuze, negenkoppige orkest, dat de theatrale arrangementen van Misty naar grote hoogtes tilde.
Intens en verslavend
Daarmee viel niet eens op dat Tillman zich verrassend stil hield tussen de songs in. De megalomane grootspraak, scherts en het soms wat irritante sarcasme van weleer bleven achterwege in de Beekse Bergen. Een prima keuze.
In plaats daarvan zette hij immers zwaar in op een magistraal opgebouwde en denderende set, waarin ‘Disappointing Diamonds are the Rarest of Them All’ - die titel alléén! - één van de vele apotheoses op Best Kept Secret garandeerde. En dan zouden we nog ‘Hangout at the Gallows’ nog bijna vergeten: een song die zo intens en verslavend klonk met die kloeke band dat je het publiek eensgezind zag mee trippen.
Adjunct-headliner
Her en der zagen we festivalgangers prompt een streepje luchttrompet meespelen - hilàrisch zicht - of in navolging van Misty allerhande kokette dansjes uit hun broekspijpen schudden. Wat een feestje! Zelfs wanneer je een krop in de keel probeerde weg te slikken tijdens 'Please Don't Die': een song waarin ontroering en sarcasme wel een érg opwindend nummertje met elkaar opvoerden.
Later op de avond zou LCD Soundsystem als ultieme opperbaas regeren op het hoofdpodium, maar Father John Misty was zondagavond op zijn minst een overtuigende adjunct-headliner. We loved you, honeybear.
undefined
