Concertreview: Fatima op Couleur Café 2017
Fatima dicht over haar worstelpartijen met het leven, terwijl ze muzikale rugmassages uitdeelt en lepels verse honing in onze oren giet.
Op het bord in de piepkleine persruimte staat met koeienletters ‘FATIMA: NO INTERVIEW’ gekrast. Wat valt er nog te vragen na zo’n fabelachtig concert? We hoorden kronieken over de beslommeringen van de expat (de Zweed in Londen), over de miserie van transatlantische liefde, over haar afwezige oudeheer en over de torenhoge verwachtingen die op haar schouders drukken. Kortom, alledaags drama dat leidt tot de periodieke existentiële crisis.
Fatima bezit een croon die knettert als een verloren blaadje in het kampvuur: soms brutaal dissonant, dan weer zijdezacht en recht door zee. Tijdens ‘Circle’ spookt de neo-soul van Erykah Badu’s 'New Amerykah Part One' vluchtig door ons hoofd. ‘Nothing stays the same only life remains’, zucht de Zweedse. ‘T is een parel die de G-funk van Dr. Dre en DJ Quick echoot. Dat is schuld van het wah-wah pedaaltje van bassist, Hercules January. Zijn broer André laat zijn kickdrum dramatisch treuzelen en Jonathan Geyevu buigt de synthesizer subtiel af.
De naam ‘Erykah Badu’ dient slechts als kompas; iets om ons op weg te helpen in het woud van experimentele jazz. Niets meer dan dat. Fatima laat haar stem speels en dissonant weg fladderen, terwijl haar band de weg vrijbaant. Fatima zoekt haar eigen weg. Zij huppelt liever tussen de brandnetels en schuifelt zielsgraag langs steile bergwanden in plaats van de aangegeven wandelaarsroute te volgen.
Geen wonder dat Sam Shepard (Floating Points) en Alexander Nut - twee heren die op bedrijfsfeestjes graag het woord ‘eclecticisme’ laten vallen - haar employeren als boegbeeld voor hun schip, Eglo Records. Ieder nummer op haar laatste worp, ‘Yellow Memories’, leeft in zijn eigen universum. Voor die plaat werd een blik gerenommeerde producers opengetrokken: onder meer Scoop DeVille (hij produceerde ‘Poetic Justice’ voor Kendrick Lamar, Oh No (de broer van Madlib) en Knxwledge (we hoorden zijn beats onder het hese gejammer van Anderson .Paak) tikten beats in elkaar.
Fatima’s eigenzinnige vocale acrobatiek is de ruggengraat die kronkelt door een eclectische set. ‘La Neta’ begint als een plasje water, loopt uit in een woeste rivier en eindigt wederom in een plasje water. Vorig jaar werd ze benaderd door het legendarische Blue Note Records. Leuk voor op haar curriculum vitae. Haar eigenzinnige geluid verdient echter een expositie in het MoMa. ‘I. Can. Do. What. Ever. I. Want.’ schalt ze brutaal, terwijl ze over haar roze bril het publiek in gluurt. Daar is geen woord van gelogen.
Quote
‘M’n moeder heeft mij deze handdoek gegeven. Eerst schonk ze me het leven. Daarna deze handdoek. Ik kan dat toch niet zomaar weggeven?’
Tweet
