Concertreview: Fleet Foxes op Rock Werchter 2018

Bebaarde mannen in flanellen houthakkershemd, vrouwen op blote voeten en een bloemenband in het haar. Kon maar één ding betekenen.

Fleet Foxes. Eindelijk. Het is geleden van Rock Werchter 2011. In tussentijd: oppervos Robin Pecknold maakte het uit met zijn lief, scheerde zijn baard, trok door Nepal, verloor zijn drummer – Joshua Tillman bracht ondertussen al vier albums uit als Father John Misty - haalde zijn diploma in de Cultuurwetenschappen en, o ja, maakte ook nog eens een plaat: ‘Crack-Up’.

Sommige critici waren niet mals over de clubtournee van Fleet Foxes afgelopen najaar. Eén journalist vergeleek hun harmonieën zelfs met het geluid van een school walvissen met darmklachten. Goed nieuws vanop Rock Werchter: Robin en zijn vijf Foxes uit Seattle hebben Imodium ontdekt.

undefined

Opener ‘Grown Ocean’ eindigde met een wonderlijk stukje a capella zoals Crosby, Stills, Nash & Young dat zo’n vijftig jaar geleden zo mooi konden: een toonzetter. Tijdens het onverwoestbare kinderwijsje ‘White Winter Hymnal’ viel elk bandlid een voor een in om tot de perfecte kampvuurharmonie te komen. ‘Your Protector’ was potiger dan op plaat. Nieuwtje ‘Third Of May’ begon als een sprookje maar eindigde als een trouwfeest in ‘Game Of Thrones’. ‘Drops In The River’ leek alleen maar uit refreinen te bestaan. In ‘The Shrine / An Argument’ zat een heerlijk valse saxsolo. En ‘Blue Ridge Mountain’ blijft een van de beste songs met een mandoline sinds mensenheugenis.

Het optreden werd zelfs even magisch na ‘Mykonos’, toen Fleet Foxes bijna een nieuwe song had ingezet maar jullie gewoon bleven zingen: ‘You go wherever you go today.’ Er verscheen een grote glimlach op het gezicht van Pecknold, waarna hij het huiskoor van The Barn al jammend begeleidde. Een artiest moet zijn publiek gewoonlijk smeken om mee te zingen.

Mooi concert, dus. Máár het kon nog zoveel beter. ‘Fool’s Errand’ werd veel te snel gespeeld. Singles ‘Lorelai’, ‘Battery Kinzie’ en ‘If You Need To, Keep Time On Me’ zaten niet in de setlist. En de nieuwe nummers aan het begin van het optreden waren een warboel. Hun nieuwste album ‘Crack-Up’ vraagt inderdaad wat graafwerk, maar wie de moeite neemt houdt er zeker een parel van een plaat aan over. Maar op Rock Werchter klonken die songs complex en bij momenten zelfingenomen.

Hier zat meer in.

undefined