Concertreview: Flume in Vorst Nationaal

Kampioen in de reuzenslalom, die Harley Streten.

Op plaat sleutelt Flume nog steeds aan de formule om er (vakkundig, gemillimeterd) nét naast te zitten: het Australische wünderkind van de elektronische muziek is uw gevoel voor ritme en welluidendheid steeds een halve stap voor, en met die modus operandi verkoopt hij Vorst Nationaal volledig uit. Daartoe schuwt hij het experiment niet, zo bleek uit zijn recentste plaat ‘Skin’ – een spagaat tussen proeftuin en platte commerce, zoals u hier al eerder las.

Streten heeft slechts twee albums en twee EP’s onder de arm met telkens een verschillende sound, en dat schemert live wel degelijk door. Zijn shows schipperen tussen twee uitersten, met als resultaat een slalom van meebrullers als ‘On top’ en ‘Insane’ naar de dissonante prikkeldraad van ‘Smoke and Retribution’. U raadt het al – laboratorium en podium zijn hier synoniem, net als proefkonijn en publiek, maar het moet gezegd: dat zigzagparcours houdt de oren jong en de breinsappen fris.

Flume beheerst de kunst van de bravoure. Noem het rebellie, noem het een fashion statement of gewoon nonchalance, maar één ding is zeker: die man weet wat hij doet én weet dat het goed is, zonder onsympathiek te lijken. Van de snoeiharde, zorgvuldig bijgeknipte beats die hij uit zijn Macbook sleurt of een minuut lang witte ruis afspelen tot zijn bewegingen achter de draaitafel, hij doet alles met een gulle scheut durf. Case in point: hoe hij in witte korte broek achter zijn tafel uithuppelt, dartel als een schooljongen. De keet doen ontploffen, dat kan-ie wel.

Vorst en omgeving daverde onder Flumes meticuleus scheefgetimmerd geweld, terwijl zijn nummers varieerden van pop tot noise – gelukkig gaf u daar geen ene fuck om. Flumes heen-en-weerrace tussen satijn en schuurpapier is een groots feest, maar vooral ook méér dan dat: een test lab dat u bij momenten verbijsterd achterlaat.