Concertreview: Franz Ferdinand op Rock Werchter 2018
Wat doe je als tegen het eind van je concert blijkt dat de Rode Duivels Brazilië hebben geklopt? Dan knal je je meest zangkoorwaardige song de tent in, en hop: volksfeest verzekerd!
undefined
'Sorry, Schuer: de KluB C ligt in de as'
Terwijl het in Kazan weer Mexico 1986 was – de Rode Duivels in de halve finale! – was het in KluB C weer Werchter 2004, het jaar dat Franz Ferdinand soeverein als Thibaut Courtois door de Pyramid Marquee marcheerde. U herinnert zich vast nog het gestrekte been en de tentbrede glimlach van frontman Alex Kapranos.
Van bij opener ‘The Dark of the Matinee’ hadden de Schotse Franzen de vibe van veertien jaar geleden beet. Kapranos, die steeds meer lijkt op een kruising van Sting en Bryan Ferry, kon het zingen zelfs achterwege laten – de tent deed het voor hem – en zich concentreren op zijn schaarsprong. Yep, u leek wel te vinden voor wat gesmoezel in een donker hoekje.
“Do you want to?”, vroeg Kapranos in de gelijknamige song, en dat was de meest overbodige vraag van de dag: al een kwartier voor de show begon, kraakte de KluB C in al haar sponningen. Bijna moest iemand de Schuer zijn pilletjes brengen: “Sorry Herman, de tent is ontploft.”
undefined
Loepzuivere hattrick
Wat een triomftocht! Met de venijnige gitaartjes van ‘Always Ascending’ bracht Franz Ferdinand de fun terug in punkfunk, om daarna de hits aaneen te rijgen met de vaart waarmee rosse god Kevin De Bruyne een counteraanval uitvoert. ‘No You Girls’, het meegebrulde ‘Walk Away’, ‘Glimpse of Love’: een loepzuivere hattrick.
undefined
In ‘Finally’ had Kapranos een clubje opgericht voor de goede mensen in zijn leven: hoera, we hoorden er allemaal bij! ‘Michael’, opgedragen aan de “beautiful dance whores” in het publiek, rockte harder dan Neymar over het veld rolt, en halverwege discoklepper ‘Love Illumanition’ kickte de euforie van de Belgische overwinning tegen Brazilië in, waarna er helemaal geen houden meer aan was. “Looking for somebody to love”, zong Kapranos, en we zagen overal mensen in elkaars armen vallen.
‘Ulysess’, ‘Feel the Love Go’ en ‘Take Me Out’ passeerden nadien in een wazige roes. Een paar vage herinneringen? De fistpumpers die ons het zicht op het podium benamen, de gitaarlick van ‘Take Me Out’ die zich uitstekend tot een voetbalkoor bleek te lenen – nooit geweten dat er een hooligan in de aartshertog schuilging – en het nog minutenlang rondzingende refrein van ‘This Fire’: “We’re gonna burn this city, burn this city.”
Sorry, Schuer: de KluB C ligt in de as.
