Concertreview: Franz Ferdinand (The Flame/Music For Life)
De heren van Franz Ferdinand vuren pas op 9 februari hun nieuwe cd ‘Always Ascending’ af, maar voor de Warmste Week van Studio Brussel werden ze bereid gevonden nú al een tipje –neen, vijftipjes– van de sluier op te lichten. In The Flame, de concerttent op het Provinciaal Domein Puyenbroeck in Wachtebeke, maakten ze een klein uur Music for Life.
Franz Ferdinand gaf deze benefietshow ten voordele van Solentra, een vzw die psychologische bijstand verleent aan getraumatiseerde vluchtelingen en hun gezinnen. Een joekel van een statement, zeker nu blijkt dat noch onze staatssecretaris noch de Dienst Vreemdelingenzaken er een been in zien uitgezette asielzoekers recht in de armen van hun folteraars te drijven. Waarom de band uit Glasgow met plezier zijn schouders onder het project zette? In een ver verleden werkte zanger en frontman Alex Kapranos als taalleraar met migranten die op de loop waren gegaan voor gewelddadige conflicten. Hij weet dus perfect hoe het voelt have en goed, vrienden en familie te moeten achterlaten en te stranden op een plek waar andere sociale en culturele codes gelden. Dank zij de gulle inzet van de Schotten werd onder de kerstboom van Solentra dus een cheque ter waarde van 20.000 Euro gedropt. In de donkere dagen voor kerst, spreekt ook een muzikantenhart een tikje luider dan gewoonlijk.
The Flame puilde uit met lieden die hun spaarvarken –verdoofd– hadden geslacht voor het Goede Doel, maar toch ook een beetje nieuwsgierig waren naar de nabije toekomst van Franz Ferdinand. Tenslotte dateerde ‘Right Thoughts, Right Words, Right Actions’, de jongste reguliere plaat van het gezelschap, al van vijf jaar geleden en kreeg zijn samenwerking met Sparks, onder het pseudoniem FFS, zeker niet op alle banken evenveel applaus.
‘Always Ascending’ is het eerste product van de Franzen sinds het vertrek van gitarist en mede-oprichter Nick McCarthy. Met snarengeselaar Dino Bardot en gitarist/toetsenman Julian Corrie kregen ze twee nieuwe leden voor de prijs van één en hoewel hun sound herkenbaar bleef, was er op het podium in Wachtebeke toch sprake van een ander soort chemie. Volgens de inmiddels geblondeerde (!) Kapranos luidt de dra te verschijnen vijfde langspeler voor zijn band een nieuw tijdperk in. Onder het alziende oog van producer Philippe Zdar (de helft van het Franse dance-duo Cassius) is Franz Ferdinand afgedreven van zijn (post)punkfunkroots en maken de gitaren in hun muziek steeds vaker plaats voor synths en andere elektronische snufjes.
Alex Kapranos noemt de nieuwe songs van zijn groep tegelijk futuristisch en naturalistisch. Vrij vertaald: doorspekt met toekomstgerichte geluiden, maar live wél gespeeld door mensen van vlees en bloed, zodat het rauwe rockrandje intact blijft. In zijn teksten voert de zanger, meer nog dan vroeger, personages op die een waarachtige indruk maken en blijk geven van emotionele diepgang.
Het anti-Trumptraktaat ‘Demagogue’ prijkte tijdens het Music For Life-concert níet op de setlist. Kapranos toonde zich in deze feestperiode veeleer een Vrolijke Franz dan een zwartkijker en liet, na opener ‘No You Girls’ prompt een vlucht nieuwe nummers uit hun kooi. ‘Paper Cage’ was langoureuze pop, ‘Lazy Boy’ kwam blijmoedig langs gehuppeld op de polsslag van een discobeat en het croonend ingezette ‘Glimpse of Love’ werd op gang getrapt middels een frivole housepiano. Het ongedurige ‘Feel the Love Go’ was dan weer een song als een springkasteel: ‘What’s that thing you’re doing?’ wilde Alex Kapranos weten, terwijl een synthetische bas het funkniveau op peil hield. Franz Ferdinand speelde bijzonder hecht en ook al hadden de toeschouwers dit verse voer nog niet eerder op hun bord gekregen, ze gooiden enthousiast de armen in de lucht alsof ze aan het andere eind van de wereld een oude bekende tegenkwamen. ‘Always Ascending’, de single die sinds kort over de radiogolven surft, werd zelfs al op euforische herkenningskreetjes onthaald.
Uiteraard liet de groep haar oude knallers niet onaangeroerd. Tijdens ‘The Dark of the Matinée’, het recht in de roos mikkende ‘Michael’ en het onweerstaanbare ‘Take Me Out’ vlogen de weer zigzaggend uit de bocht en deinde de Flame-tent vervaarlijk op en neer. Ook het relatief ontspannen geserveerde ‘Walk Away’ wist een brede glimlach op menig gezicht te toveren. De nummers klonken vertrouwd, maar aan kleine details voelde je toch dat Franz Ferdinand nieuwe paden in het vizier had. Oké, misschien was het synthetisch verpakte 'Ulysses' niet de gedroomde uitsmijter (waar bleef 'This Fire'?), maar met een bas die heupen en middenrif masseerde viel er weinig te kniezen.
Aardig optreden dus, dat veel goeds belooft voor de nieuwe cd, al viel het net iets te kort uit om ons op wolkjes huiswaarts te sturen. Wél opvallend: na afloop sprak iedereen vloeiend Franz. Onze vrienden uit Glasgow bouwden dus niet alleen aan een betere wereld, ze krikten ook uw taalkennis op. Kijk, dát noemen we nog eens multitasken.
