Concertreview: Gabriel Rios, Tom Barman, Brihang, Flip Kowlier en An Pierlé op Zebrawoods
‘Well tonight, thank god it’s them instead of you,’ zong Bono ten tijde van de nektapijten op Band Aid-single ‘Do The Know It’s Christmas?’. Gabriel Rios dacht in Gent beter na voor hij zijn mond opendeed: ‘Ik kende geen betere manier om Puerto Rico te helpen dan samen te komen in mijn thuisstad met mijn vrienden.’ Een Live Aid op z’n Gents volgde met Tom Barman, Brihang, An Pierlé en Flip Kowlier.
In september raasde de verwoestende orkaan Maria over Puerto Rico, het land waar Gabriel Rios zijn eerste zeventien levensjaren heeft doorgebracht. Twee weken later noemde zonnebankkoning Donald Trump de storm ‘duur’ en ‘geen echte catastrofe zoals orkaan Katrina’. Nochtans zit nog steeds 30 procent van het land zonder stroom en leven heel wat gezinnen noodgedwongen in opvangcentra.
Gabriel Rios trok na de ramp meteen de hort op: om geld te verdienen voor Puerto Rico en ondertussen ook een paar nieuwe songs op het publiek uit te testen. In Gent speelde hij zijn laatste en meteen ook grootste benefietoptreden. En hij kon daar onmogelijk een betere timing – de nasmaak van het kerstgebraad zat nog steeds in de mond – of locatie – het hartverwarmende winterfestival Zebrawoods in hartje Gent – voor verzinnen. ‘Jullie zien eruit als een bende extatische Ewoks,’ lachte Rios. Dat lag aan het in de gigantische tent opgezette sprookjesbos, met bamboetakken en gebladerte boven ons hoofd en houtschaafsel onder onze voetzolen. Of zo maken we ons toch wijs.
Gabby zette de avond in. Hij stond alleen op het podium maar dat merkte je niet. Zijn gitaarspel was dynamisch, zijn stem feilloos én bezield, en met zijn handen en voeten gaf hij ritmische accenten waar nodig. Hij speelde een nieuwtje dat niet had misstaan op zijn jongste langspeler ‘This Marauder’s Midnight’ en het oudje ‘Broad Daylight’ in een bluesy folkversie. En natuurlijk: ‘Gold’. Een nummer zo mooi dat, toen de laatste noten uitstierven, het zesjarig meisje met een glinsterende diadeem in het haar en een pluchen pony onder de arm naast ons krijste van plezier. Waarna Rios zijn vrienden op het podium uitnodigde en zelf in de coulissen verdween.
Het was de Gentse zangeres An Pierlé die als eerste gast het podium op zweefde. Na de opzwepende set van Rios had ze het moeilijk om de tent meteen stil te krijgen. Jammer, want wie goed luisterde, hoorde prachtige popsongs – ‘Huntifix’ en ‘The Golden Dawn’ van haar recentste plaat ‘Cluster’ – zoals Kate Bush of Björk die kunnen schrijven.
Kreeg wél het publiek mee: Brihang. ‘Hallo, ik ben Brihang. Het is echt waar!’, zei Boudy Verleye, waarna de rapper uit Knokke een tirade over de waarheid afstak. Hij spuwde over zelftwijfel en jaloezie, sprong het publiek in voor een dansje tijdens ‘Wieder’ en leerde de Gentenaren ondertussen een woordje West-Vlaams. Twa nie mis, wije.
Nextup: Tom Barman, strak geschoren en alleen met zijn gitaar. Bij zijn eerste akkoord was daar al het kippenvel. ‘I once told a friend, that nothing really ends, no one can prove it.’ Het tijdloze dEUS-nummer sneed én zalfde, ook zonder vibrafoon en violen. Middenin de song begon het plots te regen. De druppels kletterden op de tent terwijl we met z’n allen Tom hielpen met de tuu-tuu’s op het einde. ‘De regen was het applaus van hierboven’, zei Flip Kowlier nadien. Flip Kowlier heeft altijd gelijk.
Kowlier bracht dubnummer ‘Mo Ba Nin’ samen met Barman en daarna ‘1 maand’ ondersteunt door een daverende beat van DJ SNS. Op z’n dooie gemak rapte hij over een mislukt huwelijk, blauwe plekken onder de kleren, ananas en zijn adem die stinkt. Hij sloot af met ‘godverdomme’ en gaf het podium terug aan Rios.
Onze Gabriel was in de wolken: meer dan 10.000 euro had de avond opgeleverd. Gretig vulde hij nog een half uur waarin hij praatte over Puerto Rico en een handvol Caraïbische klassiekers speelde. ‘Toen ik in Puerto Rico woonde, luisterde ik naar punkrock en dEUS. Pas in België werd ik verliefd op de Puerto Ricaanse muziek.’ Dus gaf hij zijn draai aan een drietal Porto Ricaanse evergreens uit de jaren zestig. Ook bedankte hij Trump voor zijn hulp tijdens de crisis, waarna hij ‘Small Axe’ van Bob Marley & The Wailers inzette: ‘Oh evil man, playing smart and not being clever?’ Het klonk eerder ‘Redemption Song’ dan ‘Jamming’. Hij eindigde met ‘El Carretero’, blijkbaar een Cubaanse klassieker uit de jaren veertig, al kenden wij het alleen als een van de hoogtepunten op de plaat van Buena Vista Social Club.
Duizenden euro’s voor Puerto Rico en een warme, intieme, verrassende en pretentieloze avond voor een paar honderd gelukzakken in Gent. Als Bob Geldof en Midge Ure ooit nog een nieuwe Band Aid-groep samenstellen, kloppen ze best ook even bij Gabriel Rios aan.
