Concertreview: George Ezra op Best Kept Secret 2017

Nee, al bood hij me een miljoenencontract en een skybox bij KV Mechelen aan: ik zal nooit de wingman van George Ezra worden.

'Het was allemaal gladder dan een Kim Kardashian-kut, en ziellozer dan een beursbericht'

Best Kept Secret heeft een helder huisreglement. Puntje één: het is verboden om in het bos achter podium vier te schijten (‘Maar ik heb een erg onberekenbare stoelgang,’ probeerde ik tevergeefs, net voor m’n bandje doorgeknipt werd). Puntje twee: het is niet toegstaan om te flirten met Miranda, de 97-jarige stoot die de artiesteningang bewaakt. En puntje drie: alleen briljante bands krijgen de sleutels van het festival. Wil het toeval nu dat Miranda zaterdag, zo rond acht uur, echt héél dringend van haar fecaliën af moest. Dat ze een stevig eindje moest gaan schijten, zeg maar. En dat de artiesteningang dus een halfuurtje – Miranda neemt graag haar tijd op de pot, me-time noemt ze het steevast in de nabespreking – niet bewaakt was. Je zal het altijd zien: net dan komt George Ezra binnenwandelen.

Ezra slijmspoorde zich naar het hoofdpodium, en begon daar zijn liedjes te zingen – slaapverwekkende ongein waar ze alleen bij Radio 2 een stijve van krijgen. ‘Barcelona’, ‘Pretty Shining People’, ‘Did You Hear The Rain?’: het zijn keutels waar zelfs Holhoornige Heidi, de buffel uit het naburige safaripark, zich voor zou schamen. Als geen ander weet George Ezra hoe je landerig ennui in muziek vertaalt, en hoe je daar zo boy next door-mogelijk bij moet grijnzen tot de meisjes in katzwijm vallen. In zijn gezelschap ben je sowieso de bad cop: Ezra dringt zijn goeiigheid op als een hoekige suppo, en doet in Bond Zonder Naam-lyrics die stroperiger zijn dan mijn gedichten uit de jaren negentig. En goed, Ezra had een esthetisch zeer verantwoorde trompettiste bij, maar een geluk laat zich altijd vergezellen door een ongeluk, en dus was er ook een bebaarde hipster die viool stond te spelen.

Het was allemaal gladder dan een Kim Kardashian-kut, en ziellozer dan een beursbericht: ik werd plots een heel erg grote voorstander van die Brexit. Echt: hadden de Amerikanen zeventig jaar geleden geweten dat dát het cultuurpatrimonium was dat ze uit de handen van de Duitsers moesten redden, ze waren niet gekomen. Nee, excuus, het zal nooit dikke mik worden tussen die beroepsvrolijkaard en mij. Pas als hij ooit bekent zwaar into porno met Duitse herders te zijn, wordt Ezra interessant. Siberische huskies mogen ook, boy George.

Het moment

‘Budapest’, uiteraard. Was ik de hoofdstad van Hongarije, ik zette mijn beste advocaten op de case.

Het publiek

Deed wat een publiek moet doen: drinken, muilen en niet in het bos achter podium vier schijten.

Quote

Ezra lulde in z’n bindteksten aardig wat weg over alles waar ik een hekel aan heb: samenhorigheid, gezelligheid, geluk.

Tweet