Concertreview: Girls In Hawaii op Pukkelpop 2017

In Wallonië, daar heerst een andere cultuur, meneer, en ze luisteren er naar andere muziek. Vooroordelen waar Girls In Hawaii de vloer mee aanveegde.

De muziek van Girls In Hawaii, opgericht in 2000, heeft wortels in de jaren negentig. Er zit grunge in, rammelende Buffalo Tom-gitaren, en een flinke scheut dEUS. Dat laatste vroeger meer dan nu. Bijzonder productief zijn ze niet: drie platen sinds 2002. Een nieuwe zit eraan te komen, en daarop proberen ze hun muziek een nieuw elan te geven, er wat moderne elektronica aan toe te voegen (getuige de greep nieuwe songs die we op Pukkelpop kregen), een move waarmee ze - life is what happens to you when you’re busy making other plans – redelijk pardoes in de new-wave van de eighties belandden.

Maar Girls In Hawaii is vooral zijn eigen ding: een sound die er staat en songs die niet met het handboek maar met het hart geschreven zijn. Als we het daarnet over rammelende gitaren hadden, dan bedoelen we geenszins dat de zaken bij Girls In Hawaii met haken en ogen aan elkaar hangen. Veel platen mogen ze dan niet uitbrengen, veel spelen hebben ze wel gedaan. Hier stond een goed geoliede band met bakken ervaring waarvoor de Marquee volkomen terecht goed was volgelopen.

We kregen een ‘dankuwel’ van zanger Antoine Wielemans (het snorretje net iets te breed om echt te verontrusten) en een lange bindtekst in het Engels over hun vorige keer op Pukkelpop, vier jaar geleden. Een emotioneel concert: op 30 mei 2010 was drummer Denis Wielemans om het leven gekomen bij een verkeersongeval, en na een rouwproces van twee jaar maakte de groep in Kiewit zijn wederoptreden. Erover praten greep Antoine Wielemans anno 2017 nog steeds hoorbaar naar de keel.

Na een kleine drie kwartier werd de eindsprint ingezet met ‘On the Hill’, een bloedmooie song die voor de nieuwe plaat van Girls In Hawaii het beste laat vermoeden. ‘Het is bijna de eind van het concert,’ deed Wielemans zijn best. Dommage.

Het moment

Het publiek

Quote