Concertreview: Gruppo Di Pawlowski op Pukkelpop 2017
Wat beter om Pukkelpop 2017 af te sluiten dan een handvol duivelsverzen van Mauro Pawlowski, ten dans spelend met zijn Gruppo? Antwoord: helemaal niets!
Als je mij voor zaterdagavond middernacht had gevraagd of ik Gruppo Di Pawlowski al aan het werk had gezien, had ik geantwoord: ‘Ik denk het wel’. Gedeelde schuld: Mauro speelt elk jaar wel op Pukkelpop of een ander festival waar je al dan niet toevallig bent, en vaak vergeet je achteraf in welke van zijn vele gedaantes hij die dag was verschenen. Oog in oog met Gruppo Di Pawlowski echter, zaterdag middernacht dus, wist ik het zeker: nooit eerder gezien, nooit eerder meegemaakt. Gruppo was een openbaring. De perfecte samenvatting van wat ik de drie voorbije dagen goed gevonden én gemist had. Zeker tien keer hebben ik in gedachten ‘Allemachtig!’ geroepen. Misschien ook een paar keer luidop, excuses daarvoor aan eventueel onschuldige omstaanders.
Gruppo Di Pawlowski was een perfecte mix van The Flaming Lips, At The Drive-In, Deep Purple en The Birthday Party. Mauro liet Jim Morrison ‘Shake, Rattle and Roll’ croonen (zonder dat ‘Shake, Rattle and Roll’ ook effectief gespeeld werd, mind you), riep in ‘Phone Call From a Ruin’ een minuut lang om Jean-Michel Jarre en ‘more sauce’, en liet ‘Bohemian Rhapsody’ rijmen op ‘assholes’ zonder ook maar één keer in kolder te verzanden. Gruppo was een duivelse wervelwind met in het midden van de storm een dikke vette knipoog.
Alles was spannend. Als de intro nog maar weerklonk, werd ik al opgewonden, omdat je wist: er gaat iets gebeuren. En niet zomaar wat.
En terwijl die muzikale storm maar verderging, gebeurde er op het podium van alles. Rekwisieten, randanimatie, malle figuren liepen af en aan. Iemand met een doos op z’n kop, een ander verstopt in een kartonnen boot, nog een ander gestoken in een pluchen carnavalspak… en Micha Volders en Tim Vanhamel. Volders met een huiveringwekkend intermezzo op zingende zaag, Vanhamel met een campingstoel over zijn oren getrokken. En op het einde: Vanhamel in ontbloot bovenlijf, dansend als een derwisj. Niks gebruld, geen noot gespeeld. De vloer daverde in kadans.
Gruppo was fantastisch.
