Concertreview: Guns N' Roses op TW Classic 2017
Axl Rose is een ecologist en een estheticus, de man wil dat gras groen is en hij houdt van mooie vrouwen. Bovendien verwoordt de Guns ’N Roses- frontman het buikgevoel van ons allen, want wie verlangt er nu niet naar een paradijs op aarde? Jammer genoeg voor de tienduizenden TW Classic-festivalgangers ligt dat voorlopig nog niet in Werchter.
‘Welcome to the jungle, it gets worse here every day, ya learn ta live like an animal, in the jungle where we play’, grauwt Axl Rose in ‘Welcome To The Jungle’. ‘Paradise City’ gaat op een bepaald moment zo: ‘Just a urchin livin' under the street, I'm a hard case that's tough to beat, I'm your charity case so buy me something to eat, I'll pay you at another time. Take it to the end of the line’. Moeten die tekstfragmenten me niet duidelijk maken dat de zanger misschien toch niet zo in een aards paradijs gelooft? En misschien toch niet zo een milieuactivist is?
Gealarmeerd door het nieuws dat Jebroer met ‘Kind Van De Duivel’ ook Duitsland wil veroveren én de recente controverse rond het programmeren van de Finse black metalgroep Impaled Nazarene op het Ieperfest bestudeer ik in de pauze tussen The Pretenders en Guns ’N Roses voor alle zekerheid nog eens andere teksten van Rose. ‘Immigrants and fagots, they make no sense to me. They come to our country, and think they'll do as they please. Like start some mini-Iran, or spread some fucking disease. And they talk so many God damn ways, it's all Greek to me’, lees ik ergens. Als ik als dertienjarige aandachtiger was geweest, dan had ik mijn G ’N R-collectie toen linea recta door het slaapkamerraam gekieperd. Gelukkig deed ik dat niet, want later zouden Slash en co. zich verontschuldigen voor zo een schunnige praat en tegelijk uitleggen dat ze met zulke vuilbekkerij alleen maar de spanningen tussen inwoners van verschillende origine in Los Angeles wilden verklanken. Toch zal Axl ‘mijn tenen zijn even lang als de Chinese Muur’ Rose nooit mijn favoriete auteur worden: ego trippin’ rijmelarijen als ‘I am unconquerable’ en ‘I am unstoppable’ moet ik niet.
'Honderdtachtig minuten lang naar Rose en zo luisteren en kijken is tegenwoordig weer boeiend'
Soit. Het gaat op TW-Classic om de muziek. Toch? En dus wacht ik. Denkend aan hun passages op Pukkelpop en in het Sportpaleis maak ik me klaar om lang te wachten. En denk ik vol afkeer terug aan 1992, want toen hoorde ik pas net voor het concert in Flanders Expo dat bassist Duff McKagan ‘ziek’ was, en het feestje niet doorging. Maar: het is nu 21u15 en daar zijn ze. Gewoon. Op. Tijd. En tijdens het eerste uur klinkt de heavy metal-blues-punk-hardrock van de Guns fantastisch: 'It’s So Easy' is een clusterbom. En één van de bliksemsnel daarop volgende obussen heet 'Mr Brownstone', een heroïnesong die in Werchter gebald, groovy, zuiver en- venijnigklinkend is. Gehuld in een egoboostende hoge hoed en een pisbestendige leren broek begint Slash even daarna aan 'Welcome To The Jungle'. Zijn gitaarintro klinkt weidser dan op plaat, wat volgt is haast pure, funky punkrock. Of punky funkrock. En de ooohoohoo’s van McKagan schallen misschien wel overtuigender dan ooit tevoren uit de boxen. Tijdens een stampend 'Double Talkin Jive' staat het zevental pas écht onder stoom, ook het rustigere 'Estranged' is bullseye. En dat dankzij - de alweer - glasheldere, bluesy gitaarsolo van Slash.
Gek: gedurende heel die tijd mis ik Izzy Stradlin geen minuut. Optreden zonder die ritmegitarist is voor de band geen sinecure, stille Stradlin is immers de man achter een hit als 'You Could Be Mine'. De roekeloos wah wah-ende, withete uitvoering zegt: wij kunnen het ook zonder hem. ‘Wij’, dat zijn mannen van het eerste uur Rose, Slash en McKagan. Een andere man die de gas doet branden is toetsenist Dizzy Reed, die Rose vocaal goede rugdekking geeft tijdens 'Better'. Vrouw die de gas doet branden is keyboard-speelster Melissa Reese. Haar ‘You know, you know did’ in 'Live And Let Die' klinkt splendid. En McKagan, die zijn bas hangt nog altijd Sid Vicious- laag, en als ik me niet vergis staat het Prince-symbool erop. 'Rocket Queen' is dan ook dankzij hem speels, en soms een haast spacerockerige funk jam.
Flitsende verticale strepen, neerdwarrelende rozenblaadjes, doodskoppen en een intergalactische krijgsheer: samen met wat vuurwerk vormen die het decor waarin Rose zich de ziel uit het lijf loopt. Zijn bekende danspasjes maakt. Geregeld een ander colbert en hoofddeksel aantrekt. Ook opvallend goed bij stem is: zijn gekrijs heeft power. En hij haalt de hoge noten wél, zonder daarvoor aan een zuurstoftank gekoppeld te moeten worden. Tijdens epische nummers komt de band wel in ademnood: 'Yesterdays' meandert doelloos, 'Coma' lijkt bij momenten comateus. Iets langere stiltes tussen de songs en Slash’ oeverloos gesoleer versmachten de tweede concerthelft, totdat een massaal meegezongen 'Sweet Child ‘O Mine' en een bitse versie van 'Night Train' toch nog voor een zinderend einde zorgen. Het zijn die twee knallers die de bisronde overbodig maken. Toch heeft 'Don’t Cry' dat ook aan zichzelf te danken, want die sleper klinkt wat te snel afgehaspeld. Tenslotte dendert 'Paradise City' voorbij. Hét lijflied van veel Guns ’N Roses- fans kan een geweldige afsluiter zijn, maar is nu een sof omdat het wat mechanisch en zielloos lijkt afgewerkt. Anyhow, zowat honderdtachtig minuten lang naar Rose en zo luisteren en kijken is tegenwoordig weer boeiend. En als ze beloven om volgende keer hun set met één derde in te korten wil ik wel eens een ticket kopen. Maar nu: ‘Take me hoooooooome!’
