Concertreview: Iggy Pop op Suikerrock 2017
In april is Iggy Pop 70 jaar geworden. Eindelijk tijd om een hemd aan te trekken, zou je denken, maar nee. Suikerrock toonde Zijne Dooraderdheid zoals we hem al decennialang het liefst zien: puur natuur.
Tegenwoordig wordt er weleens gelachen met die oude man in zijn bloot bovenlijf, maar Iggy Pop is de laatste tien jaar niet zoveel veranderd. Van ver ziet hij er nog altijd even imposant uit als op de cd-hoes van ‘A Million in Prizes: The Anthology’, de verzamelaar waarmee ik de Godfather of Punk heb leren kennen. ’t Is pas wanneer de festivalcamera dichter komt dat je ziet dat de tijd ook op hém vat heeft: het vlees van zijn bovenarmen hangt tegenwoordig tegen zijn knieën (precies het oogmonster uit Guillermo del Toro’s ‘El laberinto del fauno’). Dat één ader van zijn hals tot aan zijn ellenboog loopt kan je ook betrekkelijk normaal noemen. Zelfs zijn fiere buik begint een beetje over zijn jeansbroek te hangen. Blijft de vraag: so what?
Iggy Pop heeft zich nooit door pietluttigheden zoals de wetten van de natuur laten tegenhouden: als er logica was in dit universum, dan was Iggy namelijk allang dood. En dus doet hij voort alsof hij nog altijd 20 is. Hij springt op en neer, maakt bewegingen als een ezel die gestoken wordt door een schorpioen en briest richting publiek alsof iedereen hem, één voor één, groot onrecht heeft aangedaan. Zeven jaar geleden keilde hij op Rock Zottegem naar beneden tijdens het crowdsurfen, maar het bloed op z’n gezicht hitste hem nog méér op. Crowdsurfen doet hij niet meer, maar op Suikerrock zag je iets gelijkaardigs: hij ging op zijn zak, smeet per ongeluk zijn microfoon weg en verrekte – zo leek het toch – een spier in zijn linkerarm, maar dat maakte hem allemaal alleen maar kwader. En iedereen weet: een kwaaie Iggy Pop is een góéie Iggy Pop.
De setlist was een best of: ‘I Wanna Be Your Dog’, ‘Search and Destroy’, ‘Some Weird Sin’, ‘No Fun’, ‘The Passenger’, ‘Lust for Life’… Een paar verrassingen: ‘Gardenia’ werd uit ‘Post Pop Depression’ geplukt, ‘Skull Ring’ kwam uit de gelijknamige plaat van veertien jaar geleden en ‘Repo Man’ is het titelnummer van de geweldige jaren 80-cultfilm van Alex Cox met Emilio Estevez. ‘Gardenia’ en ‘Skull Ring’ – twee middelmatige nummers – hadden gerust ook ‘1969’ en ‘Your Pretty Face Is Going to Hell’ mogen zijn. Of eender wat van ‘The Idiot’. Of één van zijn elvendertig minder bekende topsongs, want alléén greatest hits is natuurlijk ook een beetje saai. Alleszins viel nog eens op dat Iggy Pop een schatkist van een oeuvre heeft en dat zijn greatest hits wel degelijk fucking great zijn.
Viel al evenzeer op: Iggy’s stem klinkt, ondanks sloten booze en drugs en god weet wat nog allemaal, nog altijd fantastisch. Door zijn lijf stroomt meer vuiligheid dan door het Antwerpse afvoerkanaal, maar dat heeft op zijn performance nauwelijks effect. In de finale van ‘I’m Sick of You’ moest hij een paar keer móói zingen, en dat kan hij nog gewoon, zonder noemenswaardige moeite. Wat gillen, zoals tijdens ‘Mass Production’: ook geen probleem. Hij ligt zelfs nog goed in de markt bij de vrouwen: wanneer hij tegen de dranghekken ging staan, waren er véél die hem tot een kus probeerden te verleiden. Iggy’s reactie: terug het podium op met een opgestoken middenvinger.
Josh Homme noemde Iggy Pop een tijd geleden ‘de laatste van de one-and-only’s’. Het is logisch dat hij respect verdient voor wat hij in zijn carrière heeft gedaan, maar hij stijgt nog meer in mijn achting omdat hij vanavond, op een klein festivalletje in een uithoek van Vlaams-Brabant, keihard werkte. Iggy Pop is 70 en ‘m live zien heeft niks te maken met archeologie: zijn show lééft. Het blijft rock-‘n-roll.
