Concertreview: Intergalactic Lovers op Pukkelpop 2017
Het is maar dat er even later nog een PJ Harvey op hetzelfde podium zou staan na Lara Chedraoui, anders hadden we onze Frontvrouw van de Dag alweer gehad.
Schandaal: op het podium vertrouwde Lara Chedraoui u en ons toe dat dit de eerste keer was dat Intergalactic Lovers een telefoontje gekregen hadden vanuit Kiewit om er ter plekke op een podium te komen staan. Een ontstentenis waarvoor de verantwoordelijke gerust bestraft mag worden met een executie in Noord-Koreaanse stijl. Maar ter zake: gek is dat, je eerste keer op Pukkelpop staan en toch onthaald worden met open armen. Nu moet een mens tegenwoordig maar iets te lang om koffie gaan om bij z'n terugkeer al van een comeback beschuldigd te worden, maar aan de opkomst te zien in de Marquee kon het niet anders alsof Intergalactic Lovers waren terwijl we even niet keken gesplit, gestorven zelfs, en hadden vervolgens afgesproken om tezamen op Pukkelpop weer te verrijzen. Daar moest u bij zijn, leek het wel. Nu, ongelijk zal u van ons niet krijgen.
Weggeweest zijn ze wel even, Intergalactic Lovers, maar dan gewoon om een derde plaat op te nemen. Te horen aan het nieuwe materiaal dat daarvan voorbij kwam in de Marquee, waaronder het onlangs al als voorhoede afgevaardigde 'Between The Lines', zit er niet meteen een stijlbreuk aan te komen. Goed nieuws, voor de duidelijkheid, want daar zit niemand op te wachten als hij naar Intergalactic Lovers gaat kijken. Ook donderdag niet, ook niet op Pukkelpop: Intergalactic Lovers is de bevestiging dat, jà, de tijden veranderen, maar dat dat nog altijd geen reden is om ooit iemand anders te worden dan jezelf. Rechtlijnigheid in tijden van onzekerheid, waarvoor dank. Een elektroplaat zullen ze ook deze keer niet maken, Intergalactic Lovers, en ze spelen àltijd hun 'Creep': 'Delay', 'Shewolf' en 'Islands' waren bescheiden triomfbogen, waaronder Chedraoui lustig rondjes bleef draaien - elke keer iets breder glimlachend, en met die vertrouwde mimiek en uitslaande choreografie van 'r waardoor ook doven weer eens mee konden genieten.
Rest ons nog even stil te staan bij de rest van de band die niét Lara Chedraoui heet. Het aantal keren dat we Intergalactic Lovers in levenden lijve konden aanschouwen valt stilaan niet meer te tellen op twee handen, en toch hebben we bassist Raf De Mey nooit op iets anders kunnen betrappen dan dodelijke precisie, hebben we drummer Brendan Corbey nooit minder dan dolenthousiast zien zijn, was vijfde Beatle Philipp Weies nooit minder dan levensbelangrijk, en was er geen enkele keer dat die slidegitaar van Maarten Huygens in 'Great Evader' ons niét de stuipen op het lijf jaagde. En toch is ook dit niet de recensie waarbij we hun namen in één keer uit onze kop konden tappen zonder hulp van Dame Internet. Zonde? U zegt het. Maar: het heeft hen aan de andere kant ook nooit tegengehouden. Als op elf november een krans neergelegd wordt aan het monument voor de Onbekende Soldaat, zeggen zij: 'Dank u, dat is vriendelijk', en gaan ze vervolgens verder waar ze gebleven waren. Vergelijk het met werken bij Humo als je niét Rudy Vandendaele heet - 'Bij Humo, zeg je? Interessant! Hoe is het nog met Rudy?'
We moesten het eerst meemaken om het met zekerheid te kunnen zeggen, maar bij dezen: een Pukkelpop is altijd beter als Intergalactic Lovers uitgenodigd zijn.
