Concertreview: Interpol (Vorst Nationaal)

Donkere dagen, koude nachten: Interpol in Vorst - de zaal.

- 'Sam, Kessler. Kom even hier, ik heb zitten denken. Ja, Carlos D. was dan wel onze bassist én ons uithangbord, maar als we nu eens zouden stoppen met dwangmatig nieuwe richtingen op te zoeken om te tonen dat we óók nog een toekomst hebben na zijn vertrek?'

'Rouwen: ze doen het zo mooi, de jongens van Interpol. Maar het verschil met enkele jaren geleden: ze doen het niet langer om één van hen, maar omdat hun catalogus dat zo voorschrijft.'

- 'Hm, interessant, Paul. Ga door.'

- 'Als we nu voortaan weer eens zouden spelen omdat het gewoon zo verdomd léuk is? En omdat we ook gewoon niets meer te bewijzen hebben? We hébben de platen, laten we ze dan ook brengen op het podium, en laten we in godsnaam even vergeten dat we onszelf even kwijt waren die laatste jaren. Daarom: vanavond geen nummers uit het laatste paar dat we uitgebracht hebben.'

- 'Zelfs niet uit 'Our Love to Admire?', Paul?'

- Zelfs niet uit 'Our Love to Admire', Kessler.

- 'Ik vond 'Interpol' anders wel een puike plaat.'

- 'Wie is dat?'

- 'Dat is Brad Truax, Paul. Je hebt hem ingehuurd om Carlos te vervangen op bas.'

- 'O. Zoals ik dus zei: geen nummers uit de laatste twee platen. En amuseer je nog eens, jongens. Want daar draait het toch om?'

Bovenstaand gesprek is niet het gesprek dat Paul Banks had met zijn collega's Sam Fogarino en Daniel Kessler voor ze het podium van Vorst Nationaal opstapten, wel dat dat ze hadden voor hun opgemerkte passage op Rock Werchter vorige zomer. We waren erbij, en we zagen dat de heren van Interpol nog steeds lui van hun woord waren: geen enkel nummer uit 'Our Love to Admire', dan wel 'Interpol' passeerde die avond. Wel werd er gretig gegraaid uit het meesterlijke tweeluik 'Turn on the Bright Lights' en 'Antics', aangevuld met het occasionele nummer uit het toen nog te verschijnen 'El Pintor' Het Interpol dat we zo lang hadden moeten missen, leek teruggekeerd, en wel met een podiumvreugde en een blijk van zelfkennis die we ook van harte kunnen aanraden aan andere bands. Een band die ongevraagd een best of komt spelen, niet uit geldgewin maar omdat ze naarstig op zoek zijn naar hun wortels, die ze op het podium nog eens terugvinden ook: Interpol was die band.

Met die herinnering indachten stonden we zaterdagavond in een allesbehalve uitverkocht Vorst Nationaal te wachten op drie heren uit het New Yorkse, aangevuld met bovenvermelde bassist en een toetsenist. Onze vraag: zou Banks nog altijd vasthouden aan zijn nieuwverworven levensfilosofie die hij die zomer had opgedaan in Werchter? Het antwoord: 'Say Hello to the Angels', openingsdans van de avond - recht vanuit de buik én vanuit de kern van hun dertien jaar oude debuut.

De renaissance woedde nog altijd, ook al was er zaterdag in tegenstelling tot hun Werchter-beurt één nummer uit 'Our Love to Admire' en één nummer uit 'Interpol' de setlist binnengeslopen - geen erg, het ging om het bloedmooie 'Rest My Chemistry' en het hakkelende 'Lights': góéie nummers. Voor de rest putte de groep opnieuw uit hun wonderlijke debuut 'Turn on the Bright Lights' ('Hands Away', 'NYC', 'PDA'), hun meesterlijke opvolger 'Antics' ('Narc', 'C'mere', 'Not Even Jail', 'Slow Hands', en uiteraard: 'Evil') en uit 'El Pintor', hun laatste, die als worp wel bleek afsteekt in vergelijking met de eerste twee, maar op het eind van de dag wél een goeie plaat is.

Rouwen: ze doen het zo mooi, de jongens van Interpol. Maar het verschil met enkele jaren geleden: ze doen het niet langer om één van hen, maar omdat hun catalogus dat zo voorschrijft. De gusto waarmee Fogarino - verbluffend hoe iemand qua uiterlijk in slechts een paar platen tijd kan gaan van 'posterboy voor de New Yorkse maffia' naar 'in de jaren zeventig nog een programma over sanseveria's gepresenteerd op de BRT' - vanachter zijn drums 'My Blue Supreme' voortstuwde! Hoe Kessler weer bijna verstrikt raakte in de eigen voeten in 'Evil'! Hoe onderkoeld en tóch smeulend Banks zijn eigen groep overschouwde in die eerste maten van 'Not Even Jail'!

En toch niet helemaal hun doortocht op Werchter evenaard. De redenen daarvoor zijn even simpel als jammer: vooreerst de zaal - want Vorst Nationaal blijft een bouwsel waar elke nuance in het geluid lacherig gebetonneerd wordt onder een laag rondstuiterende bas - en het feit dat Banks nog altijd diesel tankt als het op zijn stem aankomt - goed voor z'n portemonnee tegenwoordig, maar het duurt wel steevast enkele nummers voor hij ook écht greep krijgt op die bariton van 'm. Gelukkig viel dat moment net in 'Evil', perfect in de set gedropt op het moment dat de stembanden op temperatuur gekomen waren. Geen toeval, daar mag u van op aan.

We zeiden het al: zelfkennis.

Het moment

Rosemary / heaven restores you in life

Het publiek

NIet zo talrijk als Interpol die avond verdiende, maar dankzij de sterke politieaanwezigheid voor de zaal wél érrug veilig.

Quote

'Hey you' - Paul Banks zal nooit meer dan twee woorden nodig hebben om ongehinderd langs de douanebeambten van ons gemoed heen te wandelen.

Tweet

Ziet u wel.