Concertreview: Isaac Gracie op Best Kept Secret 2018
Zijn stembanden leken verchroomd met die van een koorknaap en de gedragen snik van Tim Buckley. Maar Isaac Gracie bleek op de tweede dag van Best Kept Secret ook over voldoende eigen persoonlijkheid te beschikken om een tent rond het middaguur gestaag te vullen.
'Jonge zanger, oude wonden'
Hij is pas 24, maar net zo goed laat Isaac Gracie uitschijnen dat hij al meer dan een kwarteeuw de last van de wereld op zijn frêle schouders torst. Zijn songs doen een leven vermoeden waarin constante pijn de bloedsomloop lijkt af te knellen. Op Best Kept Secret bood hij alleszins voortdurend de indruk dat hij oude wonden op eenvoudig verzoek kon openrijten, omdat die toch nooit zullen dichtgroeien. Klinkt een beetje pathetisch? Mogelijk. Maar de bezieling die de Brit op het podium in zijn liedjes legde, kwam wel authentiek over, en ze klonk bovendien zoveel beter dan op plaat. Die overdaad aan pathos kon ons in de Beekse Bergen dus vrolijk aan de knokige reet roesten.
undefined
Amper twee groepsleden deelden het podium met Gracie, maar in sommige gevallen leek zelfs three a crowd tijdens zijn songs. De mooiste passages waren dan ook vaak degene waarin hij koos voor een afgekloven aanpak, zachte en breekbare songs inzette of zijn angelieke stem breed liet uitwaaieren.
Toch was het ultieme hoogtepunt gereserveerd voor ‘Terrified’, dat zwaarder aangezet werd met de rest van zijn band. Ook ‘The Death of You & I’ klonk trouwens grandioos, met een latin jazz-brugje en een drumsolo. Dat de set voordien best mooi maar ook nogal braaf en afgelikt was ingezet, wilde je ‘m toen meteen vergeven.
Als vroege opener op dag twee had Gracie niet meteen het dankbaarste plekje op de affiche versierd, maar gaandeweg stroomde de tent toch aardig vol. De origineelste luisterliedjes serveerde hij niet, maar met zijn Evan Dando-looks en een oprechte snik in zijn stem werd je rond de noen sneller verleid dan een eenzame geilneef door een straatmadeliefje.
Het grootste manco in de set? Subtiliteit heeft kennelijk geen bondgenoot gevonden in Gracie. Zijn teksten deden vaak een in zelfmedelijden wentelende puber vermoeden, en klonken net zo min geraffineerd als zijn opengeknoopt hemdje oogde. Leven en hoe het te lijden, dáár weet Isaac Gracie inmiddels alles van. Maar in de rechte lijn naar bestendig succes wens je hem toch een nét iets dikkere opperhuid.
undefined
Isaac Gracie speelt op 6 juli op Rock Werchter
