Concertreview: Jack White (Vorst Nationaal)
Jack White kwam in Vorst zijn recentste soloplaat ‘Lazaretto’ voorstellen, en deed dat met heel veel songs van The White Stripes.
Drie jaar geleden alweer dat The White Stripes de stekker eruit trokken, en toen was het ook al vier jaar geleden dat er nog geluid was uitgekomen, als we dat ene gelegenheidsoptreden bij Conan O’Brien even niet meerekenen. Zeven jaar dus staat Jack White er alweer alleen voor, al is hij in die Bijbelse tijdsspanne zelden of nooit alleen ten tonele verschenen. Zo blij was Jack dat hij van de beknopte bezetting met enkel Meg White verlost was, dat hij van de weeromstuit zelfs een keertje met twéé groepen op tournee trok: één all male, één all female. Maar dat was toen, en dit is alweer later – hij vliegt hij vliegt, de lieve goeie tijd.
Jack kwam in Vorst zijn nieuwe plaat voorstellen, ‘Lazaretto’, en maakte daarvoor gebruik van een vierspan: bassist, steel-gitarist/toetsenman, violiste en een drummer die meer rechtstond dan hij neerzat, in a non-rockabilly kinda way, vooraan naast de dirigent op het podium. Een rond podium, dat tegen alle verwachtingen in – toch die van ons – op geen enkel moment aan het draaien ging. Hoe ruim Jack ook bij kas moge zitten, hij is nog altijd Metallica niet.
White ging in Vorst voor de vliegende start: beginnen met ‘High Ball Stepper’ gevolgd door White Stripes-klassieker ‘Dead Leaves and the Dirty Ground’, waarin er al meteen een hoop gedoe was met gitaren die niet meewilden. Een roadie zoemde als een nerveuze vlieg om White heen, die de song dan maar verderzette aan de piano, om na veel heen en weer geloop en geroep in oren weer over te schakelen op de gitaar. Het moet gezegd: he didn’t drop a note, maar de vlammende opening die hij voor ogen had, had erdoor onmiskenbaar aan kracht ingeboet.
En het bleef een beetje een rommeltje. Niet muzikaal, daarvoor waren de muzikanten die Jack White rondom zich had verzameld uit te voortreffelijk hout gesneden, maar qua intenties. Veel handgebaren, oogcontact, regieaanwijzingen, en topmuzikanten die nog snapten wat de meester bedoelde ook en meteen de juiste richting insloegen. Maar toch: het was alsof White zich niet vrij voelde. Alsof zijn breaks en solo’s minder wild waren dan hij ze had gewild, alsof hij voortdurend even moest wachten om te horen of iedereen wel mee was. Iedereen was mee, maar niemand was vrij.
En de country, die op zijn ‘Lazaretto’ toch ruimschoots aanwezig is en waarvoor die pedal steel en die viool (af en toe zelfs twéé violen!) moesten dienen, kwam er vanwege de overdaad op geen enkel moment uit.
’t Zijn vijgen lang na Pasen, maar af en toe verlangden wij hartstochtelijk terug naar Meg, die enkel de absolute basics aanleverde zodat Jack zelfs zonder vingerknip of opgetrokken wenkbrauw de richting kon inslaan die zijn gevoel aangaf.
Aan de setlist lag het niet, die was nagenoeg perfect. Geen enkele song die wij graag door een andere vervangen hadden gezien. ‘Hotel Yorba’, ‘Temporary Ground’, ‘Sixteen Saltines’, ‘Blunderbuss’, de Howlin’ Wolf-klassieker ‘I Asked For Water (She Gave Me Gasoline)’, ‘Three Women’, ‘Steady, As She Goes’, ‘That Black Cat Licorice’. Veel White Stripes, ja, met – waar anders? – ‘Seven Nation Army’ helemaal in het staartje. Waardoor het concert achteraf in de straten rond Vorst Nationaal door het publiek gewoon werd verdergezet: ‘Túú-tu-tu-tu-tuu-túúú’ ! Krijg het maar eens uit je kop.
Lang geen draak van een concert, maar wij hebben Jack White al veel betere dagen zien en horen hebben.
Quote
‘Welcome all you Belgian friends, Tsjechoslowakian friends, Italian friends, French friends…’ Omdat hij zijn muzikanten overal in Amerika was gaan halen, dacht hij dat ook wij van overal waren gekomen.
