Concertreview: Jake Bugg op Pukkelpop 2017
Jake Bugg, weten we uit eerste hand, schijnt een toffe jongen te zijn. Bovendien, zo zagen we dan weer tijdens zijn uurtje op Pukkelpop, kàn de kerel iets. Het enige probleem: wat dat ook is, hij zou het wat vaker mogen doen.
Goeie mop gezien op het internet onlangs: twee cowboys die, gitaar in de hand, bij valavond naar de einder turen. 'Zeg, Billy.' 'Ja, Bob?' 'Weet je wel, van die muziek die mensen goed vinden?' 'Ja, Bob.' 'Wat als we de onze nu eens niét zo maakten?' Een grove veralgemening natuurlijk, maar ze schoot ons te binnen tijdens Jake Bugg. Country is immers een stroming waar je maar beter voorzichtig je liefde voor uitdrukt, want geen enkel ander muziekgenre heeft ooit zo machteloos moeten toezien hoe geschifte gladjakkers met lelijke hoeden er de microfoon grepen en vrijuit slechte smaak propageerden. Jake Bugg refereert echter graag naar country in z'n songs? Het probleem is: het is niet altijd de goéie country.
Live hoeft dat niet altijd een probleem te zijn, ware het niet dat Jakes stem er sowieso al niet één is die op veel krediet kan rekenen. Ze balanceert ergens tussen snijdend en snerpend, tussen opjuttend en jankend. En als de songs het laten afweten, kan je niet anders dan je concentreren op hoe dicht Jake vaak tegen je pijngrens aanleunt met z'n keel. Helemaal sneu werd het pas eens je besefte dat die penetrante geur in je neus van de urinoirs kwam aan de zijkant van de wei, die het na drie dagen op een doeltreffend meuren hadden gezet. Er waren, kortom, beter omstandigheden om Jake Bugg tot je te nemen.
En toch, zoals we zeiden in het begin: Jake kan iets. Als hij de tijd neemt om een solo uit z'n snaren te jakkeren, dan is die zonder uitzondering raak, en als hij meer zin heeft in blues dan in country, dan zie je het optreden voor je zienderogen stijgen in niveau. Er is ergens onderweg een prima BB King verloren gegaan aan Jake Bugg, vermoeden we, en diens verscheiden is iets wat we oprecht jammer vinden. Eindigen deed Bugg zonder meer goed: met een akoestisch en eenzaam 'Broken' van op zijn debuut, en natuurlijk met 'Lightning Bolt': het bewijs dat het wel kàn, country naar jouw hand zetten in plaats van omgekeerd.
Jakes laatste plaat 'On My One', werd bij release vorig jaar vrij unaniem op gefrons onthaald. Hij vond dat het niet langer nodig was om nog begeleiding te zoeken bij goeie songschrijvers, maar leverde net daardoor het bewijs van het tegendeel. Eind deze zomer komt ie met een nieuwe plaat, zo vernamen we. Na Jake Bugg op Pukkelpop gezien te hebben, zijn we weer bereid die al onze aandacht te geven. Want wijsheid komt met de jaren, luidt het, en 't is toch nog zo'n jonge snaak.
