Concertreview: John Scofield op M-idzomer 2017 (dag 4)
”If they act too hip, you know they can’t play shit”, sneerde Miles Davis wel eens. Zijn ex-werknemer John Scofield knoopte die uitspraak blijkbaar dubbel in zijn oren, want in de binnentuin van het Leuvense M- Museum gedroeg de gitarist zich niet arrogant en de man soleerde vree goed. Maar speelde hij ook een spannend concert?
“Een muzikant die met onder anderen Miles Davis, Charles Mingus en Chet Baker het podium deelde moet dat kunnen”, zo stelden wij onszelf gerust. Maar tijdens het optreden haalden we toch eens serieus de wenkbrauwen op. We verwachtten namelijk vooral nummers uit recente platen als ‘Country For Old Man’ en ‘Hudson’, maar in plaats daarvan passeerden er wijsjes uit de oudere ‘Überjam’- albums. Fantaseren deden we overigens niet over een andere setlist; wel zagen we na een tijdje denkbeeldige Mark Knofler- bandana’s om het hoofd van Scofield. Dat is niet te best.
Het repertoire verraste omdat we vooraf de M-idzomer- website niet goed lazen; daarop kondigde de organisatoren duidelijk aan dat gitarist Avi Bortnick, bassist Andy Hess en drummer Dennis Chambers zouden meespelen. Sapristi: zowel Hess als Bortnick zijn belangrijke pionnen op ‘Überjam Deux’! Foutje van ons dus. Maar we kunnen het niet helpen; we horen een band liever zijn nieuwste muziek spelen. Too bad; we moesten het met een reeks vier- en twaalf jaar oude jazz fusion- r&b songs doen. Ook niet onze fout is het dat de groep daarmee soms te veel fröbelde, en daardoor te academisch overkwam. En dat de vier bijwijlen wat te proper, langdradig en monotoon klonken.
Een ongemakkelijke stilte opende de set. Die wit bebaarde man op een wolk weet misschien wat Scofield en de zijnen daar op het podium uitvraten, maar wij begrepen het niet. Trommels roffelden dan toch, en de main man zette ‘Snake Dance’ in. Bas en drumstel waren verantwoordelijk voor de afrobeat, en rolden de rode loper uit voor de bandleider die loos ging. Bluesy solo’s van ‘Sco’ maakten de live-uitvoering dubbel zo lang als de albumversie, en persten daar al het spannende uit. Jammer, want ‘Snake Dance’ is een mthrfckr van een funkjazzer, en we zouden die kerels van STUFF. of Black Flower daar graag eens hun gang mee horen gaan. ‘I Brake 4 Monster Booty’ was groovy, strak, en na Scofield mocht Chambers naar hartenlust freewheelen. Ook dat deuntje duurde te lang, en schalde jammer genoeg ook weer wat te clean uit de boxen. Misschien was dat een geluk bij een ongeluk; de tijd doodden we met een haarband rond de scalp van Scofield te verbeelden. Als de Dire Straits van de jazz klonken de überjammers toen ze ‘Boogie Stupid’ afhaspelden, en ook door Sco’s herinneringengeophaal slofte deze performance op zijn blote-voeten-in- sloefen voorbij.
“Good jazz is when the leader jumps on the piano, waves his arms, and yells. Fine jazz is when a tenorman lifts his foot in the air. Great jazz is when he heaves a piercing note for 32 bars and collapses on his hands and knees. A pure genius of jazz is manifested when he and the rest of the orchestra runaround the room while the rhythm section grimaces and dances around their instruments”, stelde Charles Mingus ooit.
Muzikanten moeten van ons het kot niet afbreken, de hele tijd showen of op een sax de longen uit het lijf blazen; jazz rock brengen zoals Weather Report en Soft Machine die maakten volstaat. Ook daar kon de bende niet aan tippen, en wellicht is het niet fair om deze Überjamband met zulke grootheden te vergelijken. En niet alles wat volgde was saai; de spacerock- uitstap tijdens ‘Curtis Knew’ verblijdde, ‘Dub Dub’ overweldigde met een in echo verzuipend ritme. De dansbare beat van ‘Endless Summer’ was dan weer gewoontjes. Daardoor klonk dat stuk als een eindeloze Belgische zomer; we werden er noch heet, noch koud van.
