Concertreview: Justice op Dour 2017
Alle fun op vijf dagen Dour was te beleven aan de knetterende zijpodia, want de headliners kwamen letterlijk (Solange, Earl Sweatshirt) dan wel figuurlijk (M.I.A., Die Antwoord) niet opdagen. Tot nu, want de Franse nachtraven van Justice namen bij wijze van au revoir een autobatterij en vlamden anderhalf uur lang extatische stotterbeats door uw tepels. Lekker!
‘D.A.N.C.E.’, ‘Genesis’, ‘Safe and Sound’, ‘Civilization’, ‘Waters of Nazareth’, ‘Audio, Video, Disco’: frontale aanvallen op uw dansbeentje vanwege Gaspard Augé en Xavier de Rosnay. Geen idee of die tracks nu klaar zaten in een rechtstreeks op hun torenhoge versterkers aangesloten USB’tje, maar het kan mij eerlijk gezegd ook niet zoveel schelen: weinig dj-acts serveren elektro die tegelijk hard, mechanisch en hoekig schuurt én swingt als een metronomische hangtiet.
Dansend de nacht in zonder enige aandacht voor aansluipende coma’s of verlies van ledematen: dat is zo ongeveer de sfeer op elk afsluitend festival, maar op Dour is de volle overgave een hogere kunst. Er werd in schouders gekropen, met veel misbaar getongd, bier over en weer gegooid, gekotst en gekletst, en hier en daar kon je boven de knetterende effectenbatterij een condoom horen scheuren. Zelfs de paar eenzame zielen die op de camping op zoek waren naar hun laatste restjes waardigheid voelden de moddervette synthfunkvibe afspatten vanop The Last Arena terwijl ze hun tent oprolden.
Dour was vijf dagen lang een zoet smakende microkosmos en een liefdevol Sodom en Gomorra; Justice was de finale extase die ervoor zorgde dat iedereen tenminste met een dikke smile naar huis kon. Tot volgend jaar!
