Concertreview: Kaiser Chiefs op Cactusfestival 2017

Ik had het zelf niet verwacht, en het zal m’n moeder vast niet trots maken, maar ik kom hier de lof zingen van Kaiser Chiefs.

'Dat Humo Kaiser Chiefs positief recenseert, zal ook wel weer de schuld van de sossen zijn'

‘We’re gonna rock your socks off, and you’re gonna enjoy it,’ sprak Ricky Wilson, want hij houdt van duidelijke afspraken. Prompt zette hij ‘Everyday I Love You Less and Less’ in, en toen-ie daarmee klaar was ‘Everything Is Average Nowadays’, en dáárna de energiereep ‘Ruffians on Parade’ – de carjacking waarmee Kaiser Chiefs elke festivalset beginnen.

Je weet dat Wilson elke avond dezelfde sprintjes trekt op het podium, dat hij uit hetzelfde moppenboek voorleest, en dat zelfs het vergoten zweet tot op de centiliter vooraf bepaald is. En toch: Kaiser Chiefs hebben iets onweerstaanbaars. Ik slaagde er alleszins niet in om ze schouderophalend weg te swipen.

Een song ‘Na Na Na Na Naa’ noemen betekent niet dat je meteen ook je hoogsteigen ‘Be-Bop-A-Lula’ of ‘Obladi Oblada’ hebt. Maar het betekent wel dat humor en zelfrelativering je vrienden zijn, en dat je het maatschappelijk belang van fun juist inschat. Want dat was het, zaterdagavond: fun.

De fun, de hits, om precies te zijn. ‘Everyday I Love You Less and Less’ en ‘Everything Is Average Nowadays’ namedropte ik al. ‘Modern Way’ mocht ook op de catwalk: isoleer de baslijn, en je hebt een halve Curesong. Het is – omwille van de lyrics - misschien wel hun meest verdienstelijke single, ondanks dat synthbliepje dat naar de hoeren wil. Er spreekt onbehagen uit, een voorzichtige teleurstelling. Maar voor ik er Schopenhauer en de Frankenfurter Schule bij haal: het was ook gewoon een kortgerokt lekker ding, hoor. ‘I Predict a Riot’ blijft een prettige voorstudie van rebellie: ik dagdroomde over een leven waar de scherprode glans van revolutie van afstraalt. Ach, maandag zit ik weer op bus 214 richting Aalst, en probeer ik na de dagtaak m’n dochtertje aan het lachen te maken door met een iets te hoog stemmetje ‘Bumbalu!’ te gillen. En denk ik mogelijk nog eens terug aan dat helmboswuivende refrein van ‘Coming Home’.

‘Stay Together’, hun recentste plaat, is een lelijk kind. De gynaecoloog weet dat, u weet dat, ik weet dat. En zélf weten ze het ook. ‘De oude nummers kennen jullie: flink! Maar de nieuwe duidelijk niet,’ sprak Wilson voor hij met ‘Hole in My Soul’ kwam aanzetten, en zo meteen met de verklaring voor zijn vaststelling kwam. Het klonk als een nummer waar de CEO van de platenfirma, tipsy na de lunch, zich net iets te doortastend mee bemoeid heeft. ‘Still Waiting’ kondigde Wilson aan als ‘my favourite Kaiser Chiefs song’. Dat leek hij te menen. Mja.

Ik weet niet of Kaiser Chiefs iets wezenlijks te vertellen hebben. Ik weet ook niet of ze goeie muziek luisteren op de tourbus. Of toch, dat laatste weet ik wel: ze coverden ‘Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t’ve)’ van The Buzzcocks. Oké, in een pooierbakversie, maar toch: dat is dus uitgeklaard. Verder heb ik geen idee. Zijn het geschikte kerels? Mikken ze hun sokken zélf in de wasmand? Facetimen ze wel genoeg met hun kinderen? Allemaal raadsels. Wat ik wél weet: dat ze de lekkerste, in kissend ossenvet gebakken frituursnack waren die Cactus zich kon wensen. Wat Kaiser Chiefs met Kings of Leon gemeen hebben: dat ze aanvaarden dat ze vastzitten in hun caviakooitje van eerder succes. Waarin ze verschillen: Kings of Leon gaan als kantoorpikken naar hun werk en hebben al hun energie nodig om niet te veel te drinken, terwijl Ricky Wilson uit de tourbus stapt, z’n ballen in de juiste volgorde schikt, en denkt: ‘Toch maar even lol trappen.’ Ja, Kaiser Chiefs is – Ruby, Ruby, Rubyyy - een jukebox, maar tenminste eentje waar ze de penny zélf inwerpen.

Het moment

Het was de bisronde, edelachtbare. Niet dat ik verliefd werd op ‘Misery Company’, want dat was ongesorteerd afval. Maar toen kwam – uiteraard – ‘Oh My God’. ‘I’ve never been this far away from home,’ zwoer Wilson op z’n scoutswoord. Tja, Brugge ís niet bij de deur.

Het publiek

‘The Angry Mob’ stond niet in het Minnewaterpark, wegens te druk met spelfouten maken in de comment-sectie op hln.be - dat Humo Kaiser Chiefs positief recenseert, zal ook wel weer de schuld van de sossen zijn. Wel aanwezig: keurige West-Vlaamse tweeverdieners die hun kinderen even naar het asiel hadden gebracht, en stief uit de bol gingen.

Quote

‘That was stief cool!’

Tweet