Concertreview: Lianne La Havas op Couleur Café 2017
De goedgeklede Grieks-Jamaicaanse nachtegaal staat moederziel alleen op het podium. Tegenwoordig trekt ze in d’r uppie door de wereld. In haar knapzakje zitten louter een tandenborstel en een zwarte vintage gitaar.
Het groene openluchttheater in het Ossegempark is wérkelijk fabelachtig. Het uitgediepte Griekse amfitheater fungeert als de klankkast van haar gitaar. We maken een rustige avondwandeling. Rechts voor het podium krijgen we een privéconcert. ‘Is Your Love Big Enough’ - een nummer dat een prominente plaats had in de ‘summer playlist’ van Barack Obama - wordt uit volle borst meegezongen en tijdens ‘Unstoppable’ wordt met trillende lippen zachtjes geweend. We lopen verder. Links op de tweede trap hangt een rumoerige café-sfeer. ‘Please don't turn us down / Don't turn us down’ tijdens ‘Grow’ is aan dovemansoren gezegd en wordt verbannen naar de achtergrond van luidruchtige groepsgesprekken.
Lianne’s zomerbriesjes zijn eigenzinniger dan een vluchtige oogopslag doet vermoeden. ‘Jazzy Soul’ is een té makkelijke, té eendimensionale en schijnbaar louter op het uiterlijk gebaseerde omschrijving van haar oeuvre. Maar toch, tijdens een sublieme voordracht van ‘I Say a Little Prayer’ van Dionne Warwick wordt onze ziel gekidnapt. De Britse speelt gitaar met de souplesse waarmee onze bomma tomaten snijdt: gedachteloos, gracieus en geraffineerd. Haar vingers worstelen zich door obscure akkoorden en maken de weg vrij voor haar stem.
We klimmen verder omhoog, langs spelende kinderen met gehoorbeschermers op, richting de bar. Van bovenaf komt de akoestiek van het theater pas goed tot zijn recht. Met behulp van het participerende publiek is het een klankkast, een hol drumstel, en tijdens ‘Forget’ een heksenketel die met het vuur van honderden aanstekers aangenaam pruttelt. De zon is inmiddels achter de bomen weggezakt. Wij zijn het lijdend voorwerp tijdens ‘Age’. ‘...Because I fancy Belgium men’, fluistert La Havas. Haar stem liet ze melodieus zuchten, harmonieus stromen en hees optrekken. Wij glimlachen verlegen. In onze hartkamers is zojuist een haardvuurtje gaan branden.
Moederziel alleen op een festivalpodium staan, vergt niet alleen veel van de artiest, het publiek moet er ook mee instemmen. Iets opofferen. Meedoen. La Havas wordt soms fout ingeschat als een lichtgewicht: een zorgvuldig gecropte, zingende Instagramfoto. Ze is enkel lichtvoetig. Wie aandachtig keek zag een schilderij van Hopper ontstaan: introvert, schijnbaar tam, maar warm, vertrouwd en beeldschoon.
Tweet
