Concertreview: Limp Bizkit op Graspop Metal Meeting 2018

‘We’re gonna cuddle, kiss, fuck. Then we’re gonna break up and get back together. All on the same evening!’ Allemaal goed en wel, maar wie hoopte op een optreden van Limp Bizkit kwam bedrogen uit.

De band spendeerde meer tijd aan het spelen van andermans muziek dan aan hun eigen repertoire. Prince, Ozzy Osbourne, Cypress Hill, Megadeth, Metallica, Rage Against The Machine, The White Stripes, Blur, Pantera en George Michael: ziehier een opsomming van bands wier muziek een plekje kreeg in de show van Limp Bizkit.

Fred Durst weet als geen ander hoe een volksfeest op gang te brengen, maar met muziek heeft dit nog weinig te maken. Klinkt denigrerend, maar zo bedoelen we het niet. Net als de tienduizenden zielen rondom ons amuseerden ook wij ons kostelijk met de dolle fratsen van Durst en Borland

Hoogtepunten gingen we dus ook niet zoeken op muzikaal vlak, maar in de randanimatie. Wes Borland die zich tijdens ‘Break Stuff’ al crowdsurfend richting dichtstbijzijnde moshpit laveerde: een ware nachtmerrie voor de securitymensen, maar uiterst vermakelijk voor de rest.

undefined

Limp Bizkit maakte zich tevens mateloos populair door een meisje in rolstoel het podium op te karren, nadat ze door haar vrienden pakweg een metertje of 50 richting frontstage gedragen werd. Zij keek toe hoe een collectief gevoel van euforie over de Stenehei rolde, daarbij niets of niemand ontziend.

Als een muziekgroep beschouwen we Limp Bizkit al een tijdlang niet meer, maar entertainment van de bovenste plank is het wel degelijk. Maar stilaan raken we uitgekeken op de volksmennerij, en verlangen we naar een ouderwetse brok rock ’n roll.