Concertreview: London Grammar op Pukkelpop 2017

O woman, oh man, wat was dat hoofdpodium gròòt voor een groepje als London Grammar.

Want ze zijn maar met z'n drieën, en ze zijn al niet al te groot. En dat was ook Hannah Reid, tegelijk boegbeeld én sirene, niet ontgaan: speciaal voor dat grote, boze podium had ze haar dikste jas aangetrokken. Dat hielp een beetje, want dat vulde de boel inderdaad wat op. En je zag 'r zo beter staan vanop een afstandje. 'Aandoenlijk' is een woord waar je maar beter zuinig op bent - de steenkool van de geschreven journalistiek, en we hebben onze Kyoto-norm alweer bijna bereikt - maar het is verdraaid moeilijk om een ander adjectief te vinden om Hannah Reid te omschrijven zoals ze op het hoofdpodium van Pukkelpop stond.

Of het moet dit zijn: 'onzeker'. Reid is als kind ooit in de ketel met plankenkoorts gevallen, en ze is er nog altijd niet helemaal uitgeklommen. Optreden is altijd een beetje sterven voor haar, en op Pukkelpop dreigde het water soms over de zandzakjes te spoelen die ze voor elk concert met grote moeite opstapelt om haar gemoedsrust droog te houden. Het wrede is dat wie ooit haar stem gehoord heeft op een goeie dag, zich moeilijk iemand kan inbeelden die mínder reden heeft om zich onzeker te voelen. Maar zo gaat dat dan met twijfel, net als talent: het wordt zelden eerlijk verdeeld, en het stinkt eens je er te koop mee gaat lopen. Maar Reid speelt geen toneel: nog maar net had ze 'Wasting My Young Years' afgerond met een vocale uithaal van heb ik jou daar, of daar waren de bibbers weer. Anderhalve minuut ver in een nieuw nummer liet ze de stekker uit de boel trekken. Ze was verkeerd ingevallen. Dacht ze. Blik naar Dominic Major, naast haar achter z'n toetsen. 'Nee, toch niet.' Dat hielpt niet. Nog eens dan. 'Ooit zal ik het juist hebben.' Onzekere blik naar Major. Die knikt geruststellend. Optreden is een beetje sterven.

En niemand die het zelfs maar in z'n kop haalde om het op een oerend joelen te zetten, en dat in een tijd waarin 'Temptation Island' meer huiskamers infecteert dan ooit. Omdat je London Grammar vervolgens ook weer recht ziet krabbelen voor er tot tien geteld is door de ref, en dan zie je ze zegevieren. 'Rooting For You' zette Reid, zittend, heel alleen in: een eindeloze wei voor haar, niets van zandzakjes. Maar deze keer overspoelde zij de boel, en niet omgekeerd. Beste stem van 'r generatie? Je vroeg het je af, en dat op zich telt ook al. Dit nog. De dag dat London Grammar wereldsongs begint te schrijven, nummers die een even memorabele smoel hebben als de stem die ze huisvesten: we kijken er naar uit. Maar zeg dat niet tegen Hannah.

Het moment

Tijdens 'Nightcall' zagen we iemand vol overgave in tranen uitbarsten. Of dat door London Grammar kwam is niet met zekerheid te zeggen. Helemaal ondenkbaar was het ook niet.

Het publiek

Quote

'Sorry voor de regen. Onze schuld: waar we ook spelen, het regent altijd.'

Tweet