Concertreview: Mastodon in de Ancienne Belgique
Op hun meest toegankelijke momenten lijkt Mastodon wel het alternatieve neefje van Metallica, om vervolgens de deur richting mainstream onherroepelijk te sluiten middels experimentele exploten met wisselend succes. Bijgevolg geen Sportpaleizen, Vorst Nationalen of Lotto Arena's voor de progmetallers uit Atlanta, maar de good ol' Ancienne Belgique.
Die muzikale veelzijdigheid uitte zich meteen in het openingskwartier van de set. Beginnen deden ze met het 13 minuten durende epos 'The Last Baron', de ideale compagnon de route voor een nachtelijke autorit, alvorens de beuk erin te gooien met 'Sultan's Curse' - het vlaggenschip van hun meest recente album 'Emperor of Sand'. Geen gratuite stampmetal vanavond.
Een woest uitziende Troy Sanders, die het liefdeskind tussen Viking en holbewoner had kunnen zijn, beende heen en weer over het podium. Dat in tegenstelling tot zijn statische kompanen, die naarstig riffs tot in de perfectie executeerden, het publiek daarbij nauwelijks een blik gunnend. Mastodon was in the zone.
‘Emperor of Sand’ werd er haast integraal doorgejaagd, doorspekt met wat harder werk uit hun beginperiode. Ook al hebben we ‘m al duizend keer gehoord: de dreunende beginriff van ‘Megalodon’ gaat immer door merg en been. De meezingmomentjes waren echter voorbestemd voor recenter materiaal als ‘Show Yourself’ en ‘Steambreather’, het ultieme bewijs dat Mastodon – na teleurstellende platen ‘The Hunter’ en ‘Once more round the sun’ – wederom het rechte pad bewandelt.
Tijdens het laatste deel van de set kreeg de band het gezelschap van Scott Kelly, frontman van de gelijkgezinde band Neurosis, die tevens meewerkte aan een batterij Mastodon-platen. Onder meer bij ‘Crystal Skull’, ‘Aqua Dementia’ en afsluiter ‘Spectrelight’ mocht Kelly zijn keel openzetten. Brent Hinds werd daardoor verlost van zijn zangpartijen, waar de gitarist wellicht niet om zal malen. Zijn focus lag ten volle op z’n gitaarwerk, wat-ie overigens uitstekend deed. Getuige daarvan was de geïmproviseerde maar vakkundig uitgevoerde intro bij ‘Aqua Dementia’.
Met de agressiviteit van een in het nauw gedreven nijlpaard denderde een oppermachtig Mastodon anderhalf uur lang door. De voet ging slechts sporadisch van het gaspedaal om een bedeesd ‘we love you, Brussels’ te murmelen. Welnu: we love you too, Mastodon!
