Concertreview: Millionaire in de Botanique
Beeldschoon lijk zien wandelen in Brussel: het zwalpte, het scheurde, het schuimde rond de bek, en toen we het in de buurt van de Botanique met veel misbaar een hoerenkast zagen binnenduiken, wisten we het wel zeker: de geruchten rond de dood van Millionaire waren schromelijk overdreven.
Maar wat vond ú van Millionaire? U ziet het hier!
Een uur ver in de triomfantelijke terugkeer van het bijna twaalf jaar lang doodgewaande Millionaire - één nummer ver in de bisronde. Wanneer Tim Vanhamel probeert om de krioelende riff van 'Petty Thug' uit z'n snaren te wriemelen, geeft de strat waarop die gespannen zitten niet thuis. Eén strofe gaat voorbij, de tweede ook. En wanneer het refrein eraan komt en Vanhamel merkt dat hij, ondanks een nieuwe kabel en alle moeite ter wereld van een rood aangelopen roadie, geen kik krijgt uit z'n gitaar, gooit hij het ding achteloos over z'n kop heen tegen het hout, plukt hij zijn microfoon van het statief en duikt hij het podium af. Het publiek plots op de tippen van hun tenen, Vanhamel in hun midden met de ogen wijd opengesperd - opgefokt een choreografie improviserend die het midden houdt tussen mieren uit je broekspijp schudden en aan de elektriciteit blijven hangen. Duidelijker werd het niet woensdagavond: Millionaire was terug.
Een minuut later zou Vanhamel ook nog een fles water over zich uitgieten - mét zijn microfoon nog in de hand, even dreigde dat van die elektriciteit nog uit te komen ook - en zou hij na de laatste noot na een beleefd maar kort dankwoordje drijfnat de coulissen induiken om er niet meer uit te komen. Vingervlugge toeschouwers die na afloop een setlist van het podium hadden weten te grissen, wezen er graag op dat er nòg twee bisnummers hadden moeten volgen. Jammer is dat, maar niet erg: we hadden dan al genoeg gezien. Even tevoren was Vanhamel, tijdens het gestaag opzwellende en finaal uitbarstende 'Little Boy Blue', immers ook al een weddenschap aangegaan met zijn versterker: wie laatst uit de weg sprong, verloor. Resultaat was dat hij uiteindelijk met versterker en al in het drumstel van nieuwe aanwinst Damien Vanderhasselt keilde.
Waaròm er daarna geen klank meer uit de gewraakte gitaar kwam mag dus duidelijk zijn, maar het zette wel een gepast uitroepteken achter een concert dat tegelijk wederopstanding, herneming, én heruitvinding betekende voor Millionaire, een band die langer dood gewaand werd dan dat ze leefde. Want niet dat we risicogedrag willen verheerlijken, maar het is wel net dàt wat een Millionaire-concert, naast de songs, idealiter van de concurrentie onderscheidt: het gevoel dat er zich iets voltrekt voor je ogen, en dat er op het podium - of ernaast in dit geval - iemand uit zichzelf staat te treden. Niet uit aanstellerij of uit haantjesgedrag, maar uit pure noodzaak. Omdat het niet anders kan. Want beleefd zijn op een podium is wel netjes, maar het is toch ook altijd een beetje zonde.
Van de twaalf nummers die in de Botanique voorbij kwamen, leverde het nieuwe 'Sciencing' er acht, waarvan geen enkele moest onderdoen voor de versie op plaat. 'Visa Running' was een instrumentale opwarming die met elke herneming nog iets strakker ging zitten, de intensiteit van 'I'm Not Who You Think You Are' was ook zonder clip met blauwe duivel vaker wel dan niet angstaanjagend, het gejaagde 'Love Has Eyes' had ook live de solo van de avond aan het gat hangen, en 'Busy Man' toonde zich in levenden lijve nog sterker bewijs dat Vanhamel zijn uitspattingen op het eind van de dag nog altijd liefste mengt met gelijke delen songschrijverschap. Wie uit nostalgie naar de Botanique was afgezakt, bleef daardoor net iets vaker op de honger zitten: 'Petty Thug' vermeldden we al, en ook 'Street Life Cherry' uit 'Paradisiac' had als zeldzame veteraan een tweede leven gevonden in 2017. Maar als de twee resterende oude nummers toevallig wel 'I'm on a High' en 'Champagne' heten - woensdag werden ze voor de gelegenheid én voor de duidelijkheid na elkaar gespeeld - kan je nooit beweren dat je niet kreeg waarvoor je gekomen was.
Noem het een nieuwe adem, noem het een vervolg, maar op straffe van wurging met een kapotte gitaarkabel: noem het in godsnaam geen nostalgie. Millionaire stond namelijk niet in de Botanique om iets te herbeleven, maar gewoon: om te beleven. Met niets om goed te maken, maar gewoon met een onstilbare drang om te màken. Twaalf jaar is lang, ja. Maar tijd is geld. En Millionaire heeft nog véél tijd.
