Concertreview: Millionaire op Best Kept Secret 2017

Het was goed, Millionaire op Best Kept Secret, het was bezopen góéd.

Zoals ze zich presenteerden, kon het een knapenkoor zijn: netjes op een rij, balorig grijnzend naar de communiefotograaf, knap. Een hint van vrede, van iets kalms. Tot plots iedereen oordopjes nodig had: Millionaire opende met ‘Visa’, iets dierlijks en iets instrumentaals, en de wereld bleef misschien wel onveranderd, maar die van mij zou nooit meer hetzelfde zijn.

Ik herkende de gitaar, de schuimende mond , en ook een beetje de wanhoop: dit was Millionaire, het groepje waar ik in mijn tienertijd van wakker had gelegen. Meer dan vijftien jaar geleden is het ondertussen, mijn lichaam moest nog een lijf worden, mijn bungelende garnaal een scampo. Ik was veertien of vijftien en er was geen muziek voor mij. Kurt Cobain had de doodsbrief van de grunge met z’n laatste eigen bloed geschreven, R.E.M. stond op scheiden, Soulwax voerde in de studio proeven uit op een embryo, Studio Brussel kon ook niet ontkennen dat de jaren negentig hangtieten hadden. Er was genoeg mooie muziek, hoor, geen cassetterecorder mans genoeg voor de mixtapes van m’n jeugd, maar er was niets dat me bepáálde, sámenvatte, gijzelde in een lenige wiskundige vergelijking.

'Kwaaie gitaren schopten de songs een geweten, het publiek verdronk, Tim Vanhamel moest zich het geluk uit de ogen wrijven'

Toen zag ik een concert van Mauro. Niet mijn schuld, hield ik mijn ouders voor, en dat was geen leugen: ik had tickets gewonnen via Humo, het weekblad dat m’n Prozac overbodig maakte, en me de rock-‘n-roll cadeau gaf, in enig inpakpapier. Mauro speelde een fijn concert, te slecht om te onthouden en te goed om te vergeten. Millionaire was ingehuurd als voorprogramma, en probeerde iets.

Ik weet nog altijd wat: de bliksem laten inslaan, zonder mensen de dood in te jagen. Het was een muur van lawaai, je kon er de songs nog niet in herkennen, maar achter die muur vond ik my generation. Het was zó luid. Zó pervers. Zó alles wat ik tot dan in luizige tienergedichten had proberen te verbijten.

Millionaire bracht een plaat uit, daarna nog eentje, en ik kon mensen niet begrijpen die ze niet gehoord hadden. Maar je plooit de tijd niet in het vormpje dat je voor ogen hebt: Tim Vanhamel stopte ermee, en ging joggen op andere paden. Maar plots, het was intussen een flinke tien jaar later, opende Millionaire op Best Kept Secret dus met ‘Visa’, een instrumentale rakettencrisis. ‘Sciencing’ heet de nieuwe plaat, en het is een viersterrenhotel. Als ze uit je speakers knalt, is ze redelijk briljant. Als je ze live hoort, zo weet ik sinds Best Kept Secret, is ze onredelijk briljant. ‘I’m Not Who You Think You Are’ en ‘Love Has Eyes’ ontketenden rellen ergens in een banlieue van m’n kop, ‘Streetlife Cherry’ – vanop ‘Paradisiac’ – was overdonderende woede, een hooligan die net z’n clubje met 6-0 heeft zien verliezen. Kwaaie gitaren schopten de songs een geweten, het publiek verdronk, Vanhamel moest het geluk uit zijn ogen wrijven.

En zo ging dat maar door: ‘Bloodshot’ en ‘Silent River’ waren nerveuze, wild om zich heen schoppende rotjochies, ‘I’m On a High’ presenteerde zich als een femme fatale met de slappe lach, ‘Petty Thug’ was een moeilijk dictee, ‘Alpha Male’ reizen met vrienden. En afsluiter ‘Little Boy Blue’ was het enige mogelijke genadeschot.

Het was luid, het was snel, het was hooglijk opwindend, het was alles wat alleen Millionaire kan zijn. Ademen doet Tim Vanhamel wel in z’n volgende leven.

Het moment

Even kijken naar Aldo Struyf, even kijken naar Sjoerd Bruil, en dan ‘Champagne’ inzetten: toen de spuitbus waarmee Millionaire mijn tienerjaren in een rellerig kleurtje sprayde, nu een euforisch kind van goede ouders. Het was the extended version, met zich vermenigvuldigende gitaren: een dagtrip van tien minuten. Niemand kan die song spelen zoals Millionaire ‘m speelt, en maar goed ook.

Het publiek

Bewoog als één lichaam, gehypnotiseerd door de sjamaan Tim Vanhamel.

Quote

‘Weet je, een lichaam zet uit met de jaren.’ (Goede vrienden herken je aan de subtiele manier waarop ze je laten weten dat het misschien niet zo’n héél geniaal idee is om dat Millionaire-shirt van vijftien jaar geleden aan te trekken.)

Tweet