Concertreview: Nick Cave op Rock Werchter 2018

Op de piano plakte een moedwillig ouderwets en kneuterig haakwerkje met opschrift ‘Smoking. Melting. Boiling. Burning.’ Het had het motto en de samenvatting van Nick Cave’s concert op Rock Werchter kunnen zijn.

undefined

'Het concert van David Byrne was een masterclass is precisie, dat van Nick Cave een display van durf, charisma en superieur je m’enfoutisme'

‘Jesus Alone’ was een mooie opener. ‘From her to eternity’ zat vol geïmproviseerde ad-libs (‘She’s wearing those blue stockings I bet!’), net zoals ‘Loverman’ (‘There’s a devil waiting outside your door’ – later zou hij nog een subtiele verwijzing naar de nationale ploeg maken: ‘In came a devil...a red devil...’) Hij maakte ook een sarcastische opmerking over het Arctic Monkeys T-shirt van iemand in de frontstage (‘We’ll get you a completely different T-shirt’).

undefined

‘Into my arms’ was mooi – geen sinecure op een lawaaierig festivalterrein. ‘Let’s sing the sun down,’ monkelde Cave – tijdens een zonsondergang win je zo altijd. Iemand hield een bord vast waarop stond: ‘Nick come into our arms’, en dat deed hij. ‘The Weeping Song’ daarentegen sleepte wat te lang aan. Ook al omdat Cave weer een meisje in het publiek had gespot. Ze wilde hem haar volgekribbeld bord overhandigen, maar hij zei: ‘I don’t want your sign, I want you’ – allemaal bij wijze van spreken, Nick is gelukkig getrouwd. Hij gebruikte het meisje als tekstuele sparring partner en interim muze, zoals een beeldhouwer dat zou doen, hij zette zelfs haar kin in de juiste positie.

Het concert van David Byrne was een masterclass is precisie, dat van Nick Cave een display van durf, charisma en superieur je m’enfoutisme. Cave stampte zelfs ostentatief tot twee keer toe zijn pupiter met de setlist en spiekkaartjes omver.

Niet voor het eerst haalde Nick Cave fans uit het publiek, maar nooit eerder waren het er zoveel en gaf hij hen zoveel aandacht.

undefined

‘I’ll have you...but later,’ bromde hij tegen een meisje dat zich aanbood. Hij kuste een ander meisje. Hij brulde dreigend tegen mensen op de eerste rijen, zonder micro. Hij gaf tot twee keer toe zijn microfoon uit handen (een ijzeren wet uit de showbusiness zegt: doe dat nooit, en al helemaal niet op een festival waar de uitverkorene ermee aan de haal kan of er zattigheden in kan lallen). En meer dan een meisje raakte net niet in choc als de kop van haar mythische held onverwacht plots op twintig centimeter van de hare opdook.

Tijdens ‘Weeping Song’ en ‘Stagger Lee’ mochten twintig (!) gelukkigen het podium op, waaronder een meisje dat een zelfgemaakt juweel om de nek droeg met het tronie van Nick erop.

Het toeval hielp ook een handje. Tijdens ‘Do you love me’ vloog een opgeblazen condoom over de wei.

undefined

Is de popmuziek is niets vreemder dan het parcours van Nick Cave sinds zijn zoon in Brighton apestoned van een klip viel. Je zou denken dat zo’n gruwel een vader reduceert tot een misantropische, cynisme kluizenaar, maar het omgekeerde is gebeurd: Nick is opengebloeid en heeft de manier waarop zijn publiek meeleefde niet ervaren als bemoeizucht maar dat medeleven omarmd. Om de jonge, gedrogeerde Nick Cave hing niet alleen een aura van dreiging, maar ook een van negativiteit en zelfdestructiviteit, maar dat is verpulverd en vervangen door één grote omhelzing.

Terwijl hij het publiek uitgebreid bedankte, haalde hij er van de twintig fans op het podium die ene brave blonde jongen met een ‘Suck my dick’ T-shirt erbij – zalven en slaan, Nick Cave ten voeten uit.

Always leave them wanting more is een van de ijzeren wetten van de showbusiness, en Cave hield het bij één bisnummer, na een set die kort was of het leek omdat hij zo goed was.

Dit was geen concert maar een viering en een bezwering. Er zijn veel frontmen, maar slechts één Nick Cave, en ik zie bij de jongere garde niemand die kan uitgroeien tot de volgende Nick Cave.

undefined