Concertreview: Oscar and the Wolf in het Sportpaleis

De belpop-kroonprins spartelde als een uit de kluiten gewassen zalm op het droge. Het Sportpaleis diende als zijn moodboard. Een potje collectief Noord-Koreaans janken zat er vooralsnog niet in. Onze wolf bleef deze volle maan rustig in de kennel.

Max had op het laatste moment onze date een half jaar verzet. Aanvankelijk hadden we in april afgesproken in het Sportpaleis. De reden: de opname van zijn tweede album ‘Infinity’ - de alles bepalende, erop of eronder plaat - duurde langer dan gepland. Het resultaat lag in de lijn der verwachting: hijg- en steunpop met de structuur van een met stroop doorweekte eierkoek. Maar: het klonk gepolijster, verfijnder en kende meer groeven, meer plooien en bovenal meer wellustige seks dan zijn voorganger.

In deze uithoek van het muzikale landschap schuiven de tektonische platen in rap tempo over elkaar. De alt-pop helden die vorig jaar nog op het schild werden gehesen, worden heden ten dage onder de voet gelopen door een verse batterij ‘voices of a generation’. Meer bepaald: die knul van Bazart zit hem op de hielen, toch bezit hij nog lang niet de ‘begeesterde eigenzinnigheid’, de ‘mysterieuze charme’ of de perfecte bruine haarlokken, waar de zweetdruppels ritmisch vanaf druppelen.

undefined

Terzake: het concert voelde bij tijd en wijlen aan als een shoot voor een videoclip die niet werd geschoten. Met een passieve, onbewogen cool en meedogenloze branie verscheen Colombie - als was hij de zoon van Jehova - boven op een metershoge LED-verlichte kooi waar hij zijn band in had verstopt. Max had zichzelf in een ‘hoog glanzende’ haute couture vuilniszak gehesen. Het leek alsof hij zojuist 40 minuten onder een koude douche had gestaan. Onder het vlasvachtje kleurden zijn wangen grijs: een hitsige Twilight-vampier in de vervreemdende wereld van Blade Runner 2049.

Middels ‘The Game’ - een met Schotse doedelzakken doorspekte agressieve trap-vulkaan - sjokte de Wolf uit de startblokken. Hoog op zijn LED-verlichte koningsrots bleek ‘de ongrijpbare’ iets te ongrijpbaar. Mysterieuze eigenzinnigheid schuurde langs ontoegankelijke megalomanie en geile onverschilligheid langs koele apathie. ‘Chevrolet’ bleef tweedimensionaal. ‘Undress’ smaakte naar een té zoete cocktail: Baileys aangelengd met een fairtrade frappuccino van Starbucks. Het inpakken van de zaal begon pas in de tweede helft: het ietwat geforceerde Moment, de spotlight, de knieval, de close-up, de grimas, de lach en de traan werden beloond met een oprechte staande ovatie.

Tijdens ‘Joaquim’ schuifelden we semi-gewillig op handen en voeten naar een met fluweel bekleed slaapvertrek waar haardvuurtjes brandden. Voor ‘Breathing’ smeerde Max met zijn lijzige diepzee-croon nasale stroop uit over baslijnen die in bed waren gekropen bij zwoele synthesizers. Niet geheel onprettig hoor, dat zweven door een koele nevel. ‘Exotic’ bestond uit wat kietel- en knijpwerk na de daad en bij ‘Susato’ deden wij teleurgesteld onze onderbroek weer aan.

Met een oeuvre dat haast zo kaal en eenvormig is als de Nederlandse polder, is het toevoegen van een paar flinke eetlepels sambal aan uw stadionshow niet alleen logisch, het is vereist. Ergo: wij hebben gekeken naar een schouwspel waarbij te pas en - iets vaker - te onpas alles uit de kast werd getrokken om de show de stratosfeer in te slingeren. Het volledige assortiment was op de kop getikt: knallende CO2 kanonnen, zwoele vlammenwerpers, gifgroene technolasers, confettiregens, bellenblaasmachines, kaleidoscopische visuals, clubjes danseressen, meer vlammenwerpers. Wat er ontbrak? De context, de zingeving, het waartoe.

De urgentie van het Spektakel en de larger-than-life aspiraties stonden bij tijden in schril contrast met het handelsmerk: gevoelige doch versufte, sensuele, laidback cool en tegendraadse onverschilligheid.

Vanavond speelt Oscar and the Wolf voor de tweede keer in het Sportpaleis.

Het publiek

Hulde voor de kerel naast ons die enthousiast op z’n dijen begon mee te drummen toen zijn vriend bier ging halen. Durf gek te doen! Of: ‘Jezelf zijn.’ Dat zou Max zeggen.

Quote

‘We gaan zo nog de stad in. Wie gaat er mee?’

Tweet