Concertreview: Perfume Genius op Pukkelpop 2017
Zouden die koorstemmen van de intro van Le Mystère des Voix Bulgares kunnen zijn? De openende piano is met honderd procent zekerheid zéér zéér schatplichtig aan Arvo Pärt in het algemeen, en aan diens ‘Spiegel im Spiegel’ in het bijzonder.
Van ver lijkt de onder de spotlights verschijnende Mike Hadreas een aan de knieën gescheurde broek te dragen zoals we er nooit eerder één zagen. Bij het inzoemen blijkt het om kunstig design te gaan, en - wat ons betreft - om aandachttrekkerij. Iets eerlijker? Wij moeten aan de pluim in het gat van Peter Van de Veire denken, aan de gladiolen die Morrissey overal rondstrooide. Ja, wij zijn bang voor dit soort nichterigheid, gewoon omdat we het associëren met Gay Parades en een hele dag naar Gloria Gaynors ‘I Will Survive’ en Donna Summers ‘I Feel Love’ moeten luisteren. Wij hebben nog in het centrum van Brussel gewoond, daarom.
Maar Mike Hadreas is gelukkig het tegendeel van een Tomorrowland-nicht. Hij is een muziek-nerd. Hij zal straks ‘Body in Trouble’ coveren, van Mary Margaret O’Hara, een artieste die vooral een bel doet rinkelen bij twee paardenkoppen en een recensent. Soms covert hij ook iets van Big Star. Helaas niet vandaag.
Wat hij in de Club evenmin deed: zijn hemd uittrekken, en tepels en nicotinepleister tonen. Een recente quote die met gezond eten en stoppen met roken (en dus met j’aime la vie) te maken heeft: ‘Ik volg vooral een dieet voor de muziek: de muziek heeft ervoor gezorgd dat ik in topvorm wil zijn. Ik wil goed kunnen zingen en dansen, ik wil een goeie performer zijn.’ Na een uitstekend concert weten wij: Hadreas is een man van zijn woord.
Die openende ballade met Arvo Pärt-piano van daarnet heet ‘Otherside’, de synthstoot erin is er ééntje waar we maar moeten tegen kunnen. ‘Otherside’ komt echt knalhard binnen in de eerste minuut.
Wij hadden vooraf een lijst van muzikale invloeden gemaakt: Roy Orbison en Sufjan Stevens kunnen we - als het om dit concert gaat - schrappen. Dirty Beaches mag blijven staan, maar in kleine letters. Glasvegas? Ok, in de tweede helft van ‘Wreath’, daar zeker.
Maar de grote invloed die iwij overal horen is de kale rockabilly (die soms gezoem wordt) van Suïcide, zijnde Alan Vega en Martin Rev, New York by night en allenigheid naast een jukebox uit de toekomst. In ‘Grid’ zit die leegte. In ‘My Body’ ook, en we krijgen er ook diezelfde onbestemde blues bij. In de ‘Body’s in Trouble’-cover doet Hadreas zelfs de akelige oerschreeuw uit ‘Suicides ‘Frankie Teardrop’. Dit zijn naar ons gevoel de hoogtepunten van de set. ‘You want to feel somebody / but the body won't let you’, zingt Perfume Genius. De pijn is niet louter inbeelding of beeldspraak, Hadreas heeft in het echte leven chronisch last van een ontstekingsziekte van de darmen.
Het knappe is: hij paaldanst er zich op karakter uit, vrijt de toetsenist op, als hij zich naar het publiek richt en wijdbeens door de knieën gaat, denken wij even dat hij - net als Solange - gaat zeggen: ‘I want you to go down with me’.
We gaan via bochten in crescendo tot bij afsluiter ‘Queen’, een harde rocker met een zinderende piano erdoor, en tegelijk een sierlijk krullende handtekening onder een mooie brief, voorgelezen in een tentje vol naar festivalnormen zéér aandachtige, en dus sowieso mooie mensen.
