Concertreview: Roméo Elvis X Le Motel op Rock Werchter 2018

‘Vandaag ben ik een Vlaming.’ Roméo Elvis - rijzige slungel, joviale brombeer, dude met een geprononceerde adamsappel én democratisch gekozen voorzitter van de verenigde Belgische hiphopscene - etaleerde ontwapende eerlijkheid, onbeschaamd nationalisme en een karrevracht big dick energy op Werchter.

undefined

'Roméo - het Rode Duivels shirt had hij inmiddels van z’n lijf gescheurd - liep als een mma-vechter die zojuist zijn tegenstander met een spinning heel kick tot kasplant heeft gebeukt'

Gisteren was ik in France. They are fucking scared right now!’, gromde de rode power ranger van de Belgische rapgame. Hij had zich compleet uitgedost in het trainingspak van de Rode Duivels. Een dag ervoor had zuslief bloemetjes uitgedeeld in The Barn en eerder werd in het persdorp een ware persconferentie op poten gezet om de reünie van de band van zijn vader, Allez Allez, aan te kondigen.

undefined

Het kon hem niet verdommen. Roméo Elvis dacht aan voetbal en aan Brussel, maar hij dacht nog meer aan België. Nu stond hijzelf - zonder hypeman Swing van het rapcollectief L’Or du Commun - in de heksenketel die de naam KluB C draagt, te roeren. Circle pits wilde hij zien, snotklodders kegelde hij over het podium, een mengeling van zweet en spuug druppelde van zijn kin. Het shirt van de Rode Duivels plakte tegen zijn dooraderde torso, terwijl hij stampte en sprong als een sprinkhaan, sputterde als een Jacques Brel, uitgeput in elkaar zakte als een zoutzak en later weer als een feniks herrees.

Roméo Elvis - de laatste der dinosauriërs - liet er geen twijfel over bestaan wie hij supportert. ‘Tous ensemble!’. De Belgische driekleur op zijn shirt werd meermaals hevig getongzoend, terwijl zijn ogen waren opengesperd als een reptiel. Tijdens ‘L'Amour avec des crocos’ transformeerde hij er in één: de staart hing aan zijn jas vast, de grote bek had hij al. ‘Drôle de question’ droeg hij voor op een barkruk met een Fender in z’n klauwen. De akkoorden kletterden op de beat als druppels in een diepe badkuip.

undefined

Enkelen die aanstalten maakten om nog een stukje Nick Cave mee te pakken, verzocht hij om ‘alsjeblieft’ te blijven. ‘Nee, non! Niet weggaan. S'il vous plaît. Blijf hier!’. De francofone rapper smeekte haast. De vierde wand werd definitief aan gort geslagen. Vanaf nu was het menens - er stond iets op het spel. Tijdens ‘Tu Va Glisser’ waren wij getuige van grootste sitdown in de moderne geschiedenis en ‘Bruxelles Arrive’ deed wat ‘Bruxelles Arrive’ al twee jaar doet: aders volpompen met adrenaline.

Roméo - het Rode Duivels shirt had hij inmiddels van z’n lijf gescheurd - liep als een mma-vechter die zojuist zijn tegenstander met een spinning heel kick tot kasplant heeft gebeukt, met de Belgische driekleur over zijn schouders door een erehaag het publiek in.

‘Waar is het feestje, hier is het feestje!’ De overwinning van de Rode Duivels werd pas écht gevierd bij Roméo Elvis.