Concertreview: Run The Jewels op Best Kept Secret 2017
De eerste afsluiter van het festival is een dubbel act van twee tot de tanden bewapende hofnarren.
El-P - de kleine teddybeer - bouncet als een ongeduldige dreumes, terwijl ‘We Are The Champions’ van Queen het duo verwelkomt. In de coulissen heeft hij waarschijnlijk drie Marlboro-sigaretten tegelijk opgerookt. De nicotine giert door zijn lichaam. ‘I can’t believe my life’, stamelt hij. Killer Mike - de grote teddybeer - kijkt liefdevol zijn richting op. Geen van beiden had kunnen dromen dat zij - verroeste hiphopveteranen - nog als cultleiders annex aerobics-instructeurs de wereld over zouden trekken.
Want wat een prachtig sprookje is het: twee veertigjarige, gezette kerels die na lange solocarrieres volwasse genoeg waren om hun ego’s aan de kant te zetten, ware liefde te laten floreren en in het huwelijksbootje te stappen. Een huwelijk zonder de jaloezie of het verdriet. ‘Ik zal nooit meer solo optreden’, gromde Killer Mike een poosje geleden vastberaden tijdens een interview met één of andere muziekjournalist.
Op het podium is het oorlog. De lettergrepen landen als razendsnelle stoten tegen een speedbag: ‘Rap terrorist, terrorize, tear it up/Brought gas and the matches to flare it up/Militant Michael might go psycho/On any ally or rival’. Dit zijn zomaar de eerste verzen van opener ‘Talk To Me’. Mike is woedend, Mike is agressief, Mike schuimbekt, maar in zijn kraaloogjes schitteren hoopvolle tranen. Militante Mike is idealistische Mike. Althans, hij staat niet met een opgeheven vingertje achter een katheder te drammen. Hij gebruikt het spreekgestoelte liever om zich achter te verschuilen, nadat hij een molotovcocktail de kerk in heeft gemieterd.‘Woo! I'm the man, bitch, got big ideas, got plans to rob any Rothschild living, Bill Gates, and the ghost of Jobs’, brult hij tijdens ‘Hey Kids (Bumaye)’.
El-P’s charmante grijns toont een afgebroken voortand waar net een Marlboro-sigaret tussen geperst kan worden. Hij is een smerige straatvechter zonder geweten, die op de barricades met zijn piemel in de hand onschuldige voorbijgangers bedreigt. ‘Picture this/I'm a bag of dicks/Put me to your lips/I am sick/I will punch a baby bear in his shit’ spuugt hij tijdens ‘Nobody Speak’ - een nummer waarvoor het duo samenwerkte met DJ Shadow. Neen kinderen, dit is geen symposium, dit is een revolte!
Waarom is Run The Jewels zo succesvol? Het is een vraag die een meta-discussie over het hele genre oproept. Is er bij de jeugd nog goesting voor hardcore-rap? Een mogelijk antwoord op de eerste vraag: het duo heeft een fanbase gevonden die zich vervreemd voelen van de hedendaagse rapmuziek. Zij vinden het rustgevend dat Mike en El niet proberen het wiel opnieuw uit te vinden en verorberen hun hiphop het liefst biologisch en sterk gekruid. Een alternatief antwoord: loodzware sinustonen die submariene vulkanen wakker schudden, doen het in de Gouden Eeuw van de Roland TR 808 uitstekend op festivalweides.
Het publiek
Onze gedachten gaan uit naar het geringe aantal mensen dat er niet bij was. Jullie hebben een dagticket verspild. Tevens een shout out naar de dame die onze schoenen onderkotste, maar vrolijk verder danste alsof er niets was gebeurd.
Quote
El-P: ‘Ik heb zojuist, toen ik even wat water ging halen bij de dj, een gedicht voor jullie geschreven. Het gaat als volgt: I'll flood the speakers with heat seekers/And keep sneakers cleaner than nunnery pussy evening of Easter/I'll leave my prints on her keister, I suck the clit and release it if it will please her.’
Prachtig.
Tweet
