Concertreview: Seasick Steve in Paradiso (Amsterdam)

Seasick Steve zit op zijn houten stoel en gluurt naar de balkons van Paradiso alsof hij vraagt: ‘Folks, are you still with me?’

Och, wat werden we verliefd op de wino, de arme schooier, de vagebond, de hobo en deltabluespurist. Gepokt en gemazeld door het leven en zich ontworsteld aan de armoede. Een stokoude troubadour die met wat pruimtabak in z’n bakkes en een zelfgebouwde snarenkast onder z’n meurende oksel, tot voor kort van goederentrein naar goederentrein hopte met een knapzakje op z’n schouder.

Eerder dit jaar bleek dat het grotendeels fictie was. Steve is geen leeftijdgenoot van Bob Dylan en Paul Simon, maar eerder van Sting, en al net zo min een zwerver als u en wij.

En hoewel wij van mening zijn dat het aandikken van verhalen kan worden beschouwd als onderdeel van de artistieke vrijheid, blijkt het vanavond een lastige opgave om de kunst los te zien van de man. Bij dit soort lofi alcoholistenbompablues - muziek die door recensenten wordt omschreven in termen van ‘oprecht, doorleefd en geloofwaardig’ - zijn de waarachtigheid van het hartzeer en een zekere vorm van doorleefdheid immers essentiële elementen.

[FOTOSPECIAL_36973]

De scheuren in de biografie laten ruimte voor de scepticus, die steeds de kop opsteekt en roet in het eten gooit op momenten dat we het liefst willen verdwalen in Steves warme stem. Zo kunnen we het niet laten even een snelle berekening te maken wanneer Steve - alvorens hij een cover van Dions ‘Abraham, Martin and John’ inzet - met pretoogjes vertelt over zíjn tijd, toen Kennedy en Martin Luther King werden neergeschoten (hij was toen 13).

De kapotte gitaar, de grijze baard, de hillbillyhumor, het zuidelijke accent... De man heeft voor het grootste deel van zijn leven in Noord-Californië gewoond. Plots voelt het aan als een grote gimmick. Tijdens ‘Treasures’ spreek ik de scepticus in mij streng toe: ‘Je kunt zeggen wat je wilt, maar de man kan wel spelen!’ Ook tijdens ‘Bullseye’ en ‘Thunderbird’ houdt de scepticus zich gedeisd.

De zeezieke eindigt met ‘Dog House Boogie’, het liedje waarmee hij alweer tien jaar geleden bij Jools Holland onze harten stal. Het betekende voor hem het begin van het succes. De tekst is inmiddels wel iets aangepast. In plaats van ‘eleven years of bumb'lin' around and livin' kinda hand-in-mouth’, zingt hij nu met een knipoog en een grijns ‘a couple of years of bumb'lin' around and livin' kinda hand-in-mouth’.

Het Moment

Torre Florim , de zanger en gitarist van De Staat, wordt op het podium uitgenodigd en stort zich in een psychedelische deltabluesjam, waarbij zelfs de scepticus ritmisch staat mee te knikken.

Het Publiek

Rumoerig als in een ruige roadhouse of een bruin Amsterdams cafe. Mensen praten, lachen, huilen en zijn vooral verliefd op de oude rakker op het podium.

Quote

‘Ik vind het zo grappig dat journalisten denken dat mensen naar concerten komen door wat zij over artiesten schrijven. Persoonlijk denk ik dat jullie hier zijn omdat ik zo knap ben. Als ik zing dat ik heb rondgezworven, dan heb ik dat gedaan.’ Zijn felheid verraadt hem.