Concertreview: Shellac op Pukkelpop 2018
Iemand noemde Shellac in de live-variant ooit ‘een autopsie op het lichaam van de postpunk’. Klonk Shellac in de Club van Pukkelpop nog steeds alsof ze iets te bewijzen hadden? Ja, vooral in de vele gebalde, korte, nieuwe songs die ze speelden viel het op. Wij hebben veel aan Wire moeten denken. Wij denken graag aan Wire.
Steve Albini omgordt zijn gitaar niet gewoon, hij bindt zijn gitaarband twee maal om zijn middel. Lang geleden deed hij dat op Pukkelpop met Big Black. 1987 was het toen. Een beetje respect, dus, want Steve Albini is de nestor van Pukkelpop 2018.
De man nam ondermeer ’Surfer Rosa’ van de Pixies en ‘In Utero’ van Nirvana op. Hij maakt een afspraak met alle bands (groot en klein) die in zijn studio belanden: de muzikanten doen hun werk, ze spelen in de studio samen (en niet apart). Albini, die vaak lang in de weer is met microfoons plaatsen, legt het geluid op band vast. Tijdens het werk in de studio draagt hij een overall. Hij wil geen ‘producer’ genoemd worden. Mag wel: ‘recording engineer’.
Hij weigerde ook altijd een percentage van de opbrengst van de opgenomen platen (van ‘In Utero’ zijn een slordige 15 miljoen platen verkocht). Hij wil alleen worden betaald voor geleverd werk, hij wil nergens levenslang voor betaald worden. Quote: ‘Een bouwvakker vraagt ook geen geld meer als een huis na twintig jaar nog rechtstaat’. Elk principe heeft haar nadeel: hij kwam in de schulden te zitten. Hier past een quote waar wij van dachten dat het om sarcasme ging: ‘Gelukkig ben ik ook goed in pokeren. Met de winst ervan kan ik studiopersoneel uitbetalen. Pokeren is mijn tweede baan geworden.’
undefined
Maar wat blijkt nu? Albini heeft dit jaar zijn eerste gouden trofee op de World Series Of Poker gewonnen: 105.629 dollar en een gouden armband. Op de overwinningsfoto’s droeg hij een t-shirt van de Luikenaren van Cocaine Piss, met wie hij al gewerkt heeft (en met wie hij binnenkort opnieuw zal werken). Ook op Pukkelpop droeg hij dat Cocaïne Piss-shirt.
Voorin de set in Club voor niet al te veel mensen: ’Canada’, ‘Copper’ en een door Bob Weston gezongen ‘Compliant’ (met in de tekst iemand die nagaat of het licht en de stoof uit zijn, en of de auto op slot is gedaan). Totaal vergeten hoe die ziekte weer heet.
Drummer Todd Trainer duwt, bassist Bob Weston trekt, Steve Albini dwarst op zijn als prikkeldraad klinkende gitaar. Alles klinkt droog, direct en ongepolijst. En ook hard, jachtig en ruw. De nieuwe songs komen uit een binnenkort te verschijnen lp waarover Bob Weston zei dat ze ‘I Can’t Believe They Have A Beach In Aberdeen’ gaat heten. Bob Weston geloven is niet verplicht: hij draagt een gele salopet/overall en vraagt ons in Kiewit in verband met die outfit om niet te veel vuilnis achter te laten, want hij moet dat allemaal opruimen.
undefined
‘Prayer to God’ (Thema: wraak) en ‘Dude Incredible’ zijn ouwe, trage songs. Liever de strakkere, snellere nieuwe, waar oudje ’You Came In Me’ mee op één lijn zat.
Tijdens Albini’s improvisatiemoment ‘Wingwalker’ begint de bas als een propeller te klinken. Het lange ‘The End of Radio’ is er niet bij, in de plaats komt een korte, ons onbekende eindsprint, waarin het drumstel nog tijdens de set volledig gedemonteerd wordt.
In een schaarse bindtekst verwijst Albini naar het gebonk dat uit de naburige danstenten komt: ‘Ik weet wat jullie denken: dat klinkt hier exact als in die periode waarin je een appartement had gevonden vlakbij een nachtclub.’
Wij zagen dat het goed ging met Shellac, en kijken uit naar de nieuwe plaat, of die nu ‘I Can’t Believe They Have A Beach In Aberdeen’ heet of niet.
