Concertreview: The Bootleg Beatles in Royal Albert Hall (Londen)
De Royal Albert Hall is zelf een legende. Niet alleen alle rocksterren die naam waardig maar ook Frank Sinatra, Winston Churchill en Albert Einstein stonden op dit podium. Arthur Conan Doyle, de schepper van Sherlock Holmes, hield hier voor 5000 bijgelovige Edwardianen zelfs een spiritistische sceance, in de hoop van de geest van zijn tijdens de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde zoon op te roepen. Op 15 september 1963 stonden de Beatles zelf op dit podium. Vanavond moeten we het stellen met de Bootleg Beatles, vier bedriegers van topkwaliteit.
Vooraf leidt de excentrieke dichter Roger McGough, een tijdgenoot en kennis van de Beatles, de avond in. 'At the end of this song a high pitched noise can only be heard by dogs...I was told that by a cocker spaniel'.
'It was fifty years ago today...' Het is ironisch dat 'Sergeant Pepper's Lonely hearts club band', een elpee die nooit live werd uitgevoerd, opent met 30 seconden room ambiance van een orkest dat z'n instrumenten stemt en opwarmt. Vanavond verzorgen we die sfeergeluiden zelf: het geroezemoes in real time in deze Albert Hall benadert dat op plaat. En dat doet het openingsapplaus dat de titelsong linkt met 'With a little help from my friends' ook. Het gejuich dat je op plaat hoort had George Martin veel eerder opgenomen tijdens een Amerikaans concert van de Beatles. Dat 5000 Britten en een paar Belgen nu mee die sfeergeluiden produceren is echt een raar, zinderend gevoel, alsof je even deel uitmaakt van de Beatles, ook al zijn dit niet de echte Beatles. Dat verwarde maar toch opwindende gevoel domineert heel deze avond: je beseft dat dit fake is, pastiche, make believe, slechts een coverband, maar tegelijk klinkt het echt.
Schuin voor ons zitten vier vrouwen in kleurige satijnen 'Sergeant Pepper's ' uniformen, zoals de Beatles op de binnenhoes. 'We're not them,' zei een van de vrouwen me daarnet, voor in geval ik daaraan twijfelde. Voor het concert begint weerklinkt in het duister een stem: 'May we remind you that in this building you can't smoke...anything.' Ik ben omringd door bejaarde hippies die indertijd de eerste kopers waren van 'Sergeant Pepper's', een plaat die in oude ponden 33 shillings kostte. 'John' grapt over 'Good Morning': 'The next number features a couple of characters and horses and lama's...or as we call them: the brass section. No, only kidding.... it's the string section'.
Tijdens 'For the benefit of mr Kite' wordt het carroussel gespeeld op het enorme orgel van de Albert Hall. 'Na deze song lassen we een pauze in...om de plaat om te draaien,' grapt 'John Lennon'. Na de pauze grapt 'John': 'Anybody take any acid during the break'. Dan opent 'George Harrison' met 'Within without you', met live tablas en sitar. Vervolgens zingt iedereen mee met 'When I'm sixty-four', een leeftijd die de helft van dit publiek in werkelijkheid al een tijdje geleden bereikte. 'What would you think if I sang out of tune, would you throw ripe tomatoes at me?,' luidde de oorspronkelijke tekst van 'With a little help from my friends'. Mij bekruipt eerder de neiging om gouden munten te gooien, zo goed klinken de Bootleg Beatles. Tijdens 'A day in the life' heb ik, vanavond niet voor het eerst, het gevoel in een LSD trip beland te zijn. Ook al omdat de Royal Albert Hall er sowieso uitziet als een door een megalomane en/of stonede architect ontworpen psychedelische bonbondoos.
En dan volgt die surrealistische zin waar iedereen op wachtte en die een golf van applaus genereert: '...4000 holes in Lancashire, they had to count them all: now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall...' Daar zijn we nu! Iedereen denkt hier op dit moment hetzelfde: even bevind ik me in een song van de Beatles. Daarnet maakte John een grapje: 'Are there any Poles present?' Een handvol Poolse fans gillen of steken hun hand op. 'Now we know how many poles it takes to fill the Albert Hall...' En zoals op plaat weerklinkt na het iconische slotakkoord van 'A day in the life' die eeuwige groef, de plaat die blijft hangen - goed voor '9 hours of fooling around', volgens de technicus indertijd.
Het slotbeeld is mooi en gepast: de Bootleg Beatles gaan op rij achter het bloemstuk staan en elk orkestlid houdt een bordje met een zwart-wit foto van een van de op de hoes afgebeelde beroemdheden voor z'n gezicht, zo worden groep en orkest even die iconische hoes. 't Is een simpele realiteit: de Beatles traden voor het laatst op in augustus 1966, ondertussen zijn twee Beatles dood en de overige twee zullen 'Sergeant Pepper's' nooit uitvoeren, al was het maar omdat Ringo wat te stram is geworden en omdat Paul niet de songs van John wil zingen. Dichterbij hoe 'Sergeant Pepper's' door de echte Fab Four geklonken zou hebben, kom je dus in dit leven niet meer. En, pet af, dit next best thing was heel dichtbij.
Na de integrale 'Sergeant Pepper's' ervaar ik de bisnummers, hoe briljant ook, als een lichte anticlimax. Niettemin zijn ook die stuk voor stuk perfect uitgevoerd: 'Strawberry Fields', een door iedereen meegebruld 'Penny Lane', 'Baby you're a rich man' ('Opgedragen aan onze manager Brian Epstein'), 'Eleanor Rigby' (wonderlijk om dat live te horen met groot orkest), een uitzinnig 'I am the Walrus' (iedereen zingt de whooeys en de cou-cou-cd-chous mee) en een subliem 'Fool on the hill'. En dan volgt de gepaste afsluiter 'Hello goodbye'. Na een staande ovatie van tien minuten komen de Bootleg Beatles nog terug voor een alweer meegebruld 'All you need is love', inclusief de 'she loves you yeah, yeah, yeahs'.
Ik zie rondom me volwassen mensen huilen van ontroering en blijdschap, maar ze bewenen ook hun verloren jeugd en de Summer of Love van 1967. Voor me draait een man met zilverwit haar zich naar ons om en zegt met tranen in de ogen 'I've died and gone to heaven'. Hij heet Larry, komt uit Liverpool en heeft in de jaren zestig nog met de Beatles gewerkt - al beweert natuurlijk half Liverpool dat nu. We omhelzen elkaar. Ook dat is de kracht van de Beatles. Ik wilde dat ik op repeat kon duwen en deze avond vanaf de eerste noot opnieuw kon beleven - altijd een goeie graadmeter voor topconcerten. Verschillende bronnen insinueerden dat Paul McCartney hier vanavond incognito ook was. Ik kan het niet bewijzen, maar ik had wat graag zijn gedachten en gemengde gevoelens gelezen.
De Bootleg Beatles en het Liverpool Philharmonic Orchestra waren vanavond geweldig, maar ze werkten dan ook met subliem materiaal: dank u, John, Paul, George en Ringo en George Martin voor al die pracht. In elk geval: dit was een heerlijke avond, de Summer of Love kan beginnen. Later dit jaar komen de Bootleg Beatles naar De Roma. Ga absoluut kijken.
