Concertreview: The National op Best Kept Secret 2018

“It takes an ocean not to break,” huiverde Matt Berninger in de Beekse Bergen. De frontman van The National worstelde met een schorre keel, en bij uitbreiding met zichzelf op Best Kept Secret. Tegelijk speelde de Brooklynse groep ook een majestueuze show die de tweede festivaldag grandioos uitgeleide deed.

'Ik was aan het sporten,' bromde Berninger ergens in de set, met zijn kenmerkende bariton. 'Laat op de avond. In mijn eentje op mijn hotelkamer. Nu ja, ik luisterde naar Future Islands op repeat terwijl ik ter plekke hardliep. Mijn benen werden erdoor geruïneerd, dus nu zit ik aan de pijnstillers. Dit volgende nummer is dus voor mezelf.' Jawel, het was snel duidelijk dat de rode wijn zijn werk had gedaan bij de zanger, vlak voor hij ‘Fake Empire’ moest inzetten.

Maar zelfs een tipsy Berninger is een gewéldige Berninger. Wanneer het op zichzelf gericht leedvermaak aankomt, is geen groep trouwens sterker dan The National. Je persoonlijke misère kreeg er meteen een warme bondgenoot bij in Hilvarenbeek, terwijl de band zich twee uur lang door een genereuze set vol stil verdriet en wanhoop ploegde.

undefined

Bezwangerd door onweer

Zouden we het durven toegeven? We keken met vochtige ogen toe, toen ‘Mr. November’ ingezet werd of ‘Guilty Party’. Liedjes die bezwangerd leken door een naderend onweer, nog voor die ’s middags in de loden hitte te bespeuren was geweest. The National is geen groep voor lachebekjes, maar zelfs op de donkerste ogenblikken wist de band je even euforisch als melancholisch achter te laten.

Onstelpbaar gutste het leven ook uit hun set. ‘Bloodbuzz Ohio’ was een te verwachten hoogtepunt, en ook ‘Afraid of Everyone’ werd moeiteloos meegezongen. Het zielsontroerend weeklagen van Berninger werd daarbij grandioos gesecondeerd door de broers Dessner op mistroostige gitaar, terwijl de spionkop hem enige soelaas probeerde te brengen met koorzang en geheven armen. ‘Conversation 16’ zette alwéér giftige rattentandjes in je huid, waarna de etherische maar hondsbedroefde schoonheid van ‘Carin at the Liquor Store’ je keel finaal dichtsnoerde.

Amoureus foutparkeren

En dan moest de straffe, volgens ons gloednieuwe, song ‘Light Years’ nog volgen in de bis of het magistrale ‘Graceless’ waarbij Berninger toenadering tot zijn fans zocht in het publiek. Uiteindelijk sloot de groep af met het door de fans opgepikte en massaal meegezongen ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’. Een voorspelbaar slot, maar - mijn god - alwéér een onvergetelijke apotheose van de set.

The National is het soort groep dat steevast een wielklem op je hart lijkt te zetten, na een zoveelste amoureuze foutparkeren in je eigen leven. Maar Berninger bekeurt en doet in éénzelfde beweging zelf ook boete, merkte je op Best Kept Secret. Vanaf de opener ‘Nobody Else Will Be There’ leek hij zichzelf twee uur lang te geselen, maar ook jou bij de lurven te willen vatten.

Uitgeteld hingen we achteraf in de touwen. Bij de andere toeschouwers was dat vast niet anders. Niet erg: in The National blijf je je beste bondgenoot in het noodlot vinden.

The National speelt op 14 juli op TW Classic