Concertreview: The xx op Pukkelpop 2017

Levensveranderend mooi smachten naar het pluche van de liefde. En u?

'In de moeilijke rittenwedstrijd die alt.left-popmuziek is draagt The xx tegenwoordig de bolletjestrui'

‘I think we’re superstars,’ zong Romy Madley Croft acht jaar geleden op ‘xx’, dat debuutplaatje dat zoveel meer was dan twee klapzoenen. Toen was ze onbekend, schuchter en bezwaard door het handleidingloze leven, en moest ze elke avond tegen de pizzakoerier zeggen dat ze niet geïnteresseerd was in zijn gratis bijgeleverde saucijsje. Nu is ze samen met Oliver Sim en Jamie xx de mooiste franchise van de ontroeringsindustrie. De verlegenheid is zelfvertrouwen geworden. Het tegenlicht een volgspot. De passie een carrière. Superstars, ze zijn het nu, de drie schikgodinnen (m/v/x) van The xx, en ze zijn het prachtig.

Terwijl ze drie de aarde opwarmende platen maakten en duizend ontroering verspillende concerten speelden, ging hun knullige bescheidenheid in rehab. En dus kon The xx zich donderdagavond op de Main Stage van Pukkelpop presenteren als een grote band, een headliner, een afsluiter – een samenzwering van precieuze goede smaak met een mandaat van de massa. In de moeilijke rittenwedstrijd die alt.left-popmuziek is draagt The xx tegenwoordig de bolletjestrui.

Toen ze donderdag ‘Intro’ oplepelden, en meteen daarna in het schimmige verdriet van ‘Crystalized’ gingen dealen, voelde ik het meteen weer: dit is het groepje waar ik hartstochtelijk van hou, dit zijn de mensen die ik vertrouw, dit is de muziek die me troost, redt en aan vrienden helpt. En toen ze daarna ‘Say Something Loving’ op Limburg loslieten, had ik zin om te huilen. Dat herkenbare verlangen, dat zuchten naar een andere huid, die honger naar iets om te aaien – niemand kan zo levensveranderend mooi smachten naar het pluche van de liefde als The xx.

undefined

Concreet? ‘Islands’ was oud verdriet, ‘Dangerous’ nieuwe euforie. En ‘Performance’, solo gebracht door Romy, verkruimelde het laatste cynisme dat door m’n bloedbanen aan het yolo’en was. Ja: The xx is een uitstekende huisdokter. Een huisdokter die maar bloed bleef prikken: ‘Infinity’ regisseerde het majestueuze ballet der wanhopigen, en ‘Brave For You’ was een vriendschapsverzoek zoals zelfs Mark Zuckerberg er nooit eentje heeft gekregen. Romy zong het in haar eentje, en het voelde alsof je in een met vulpen gevuld dagboek vol bladzijden met pijn en venijn zat te lezen. En ‘Shelter’ is, ook al vermomt het zich tegenwoordig als een technotrack, nog altijd het schuurtje waar je kan schuilen voor de manisch-depressieve hagel in je kop.

Iedereen werd melancholisch-gelukkig bij The xx, en begon masaal ex-lieven te sms’en. En toch. En toch was er iets dat me niet lekker zat. Ik wil niet in de soep pissen – dat heb ik namelijk net al gedaan in het crême bruléetje van mijn lieve collega (fvd) – maar dit was de eerste keer dat The xx me niet ontvoerde naar Arcadië, maar wel gewoon naar iets Grootherdogdom Luxemburgachtigs. Je kan er mooi wandelen, maar sterven wil je er niet. Ik weet niet precies wat nu het probleem was – ik sluit zelfs niet uit dat ik gewoon het probleem was. Maar het voelde niet meer als de eerste keer tongen. Voor het eerst voelde ik iets van slijtage, schimmel op de bindteksten, roest op de passie. Het klonk allemaal nét iets minder dringend, net iets minder echt, net iets minder psycholoogbesparend. De consequentie van een liefdesrelatie is dat je de ochtendadem van je geliefde gedoogt. Misschien had ik niet zo verliefd mogen worden op The xx.

Of nee. Dat laatste neem ik terug. Ook al was mijn ontroering deze keer maar half-half, ik hou The xx gegijzeld in mijn mooiste hartkamer.

Het moment

‘Being as in love with you as I am / Being as in love with you as I am / Being as in love with you as I am / Being as in

love

love

love'

Het publiek

Danste en huilde.

Quote

‘Happy birthday, dear Romy’ – net als vier jaar geleden was Romy jarig op Pukkelpop. Het enige verschil: ze werd ouder.

Tweet