Concertreview: Trentemøller in De Melkweg, Amsterdam

Zijn dj-set staat al tijden stof te vergaren op moeders zolder. Anders Trentemøller slaapt onder een poster van Robert Smith, priegelt iedere ochtend na het poetsen van zijn tanden voldaan een dun zwart lijntje rond zijn ogen en oefent wekelijks met zijn bandje. Het klinkt alsof ze spelen op de bodem van een donkere put. Dezelfde put waar Joy Division ‘Unknown Pleasures’ opnam.

Anders heeft zich - nomen est omen - altijd geprofileerd als een apart figuur binnen de technogilde - een kameleon die prachtig van kleur verschiet: van ambient tot minimal en van new wave tot techno. Het is tevens een kerel die weet dat G mineur de toonsoort is waarin Mozart’s melancholie het diepst snijdt. Hij slijpt zijn mes al jaren aan dezelfde steen. Op deze koude avond in een schimmige Melkweg in Amsterdam drijft hij hem zorgvuldig in het hart van de aandachtige toehoorder, terwijl een sinistere glimlach zijn mond doet krullen en ondertussen zijn wenkbrauwen dicht op zijn neusbrug geduwd blijven. Hij is zowel regisseur als leading man in zijn Scandinavische whodunit. Zoals u weet zijn die misdaadseries uit het noorden bijna altijd van puike kwaliteit.

Zijn hese synthesizer schuurt, polijst en snijdt dunne plakjes van onze ziel. Een lapje zwart haar wipt ritmisch op zijn neus. De holle pingpongende baslijn van ‘River In Me’ vatten we net als ‘One Eye Open’ op als een liefkozende knipoog naar The Cure. ‘Still On Fire’ is de soundtrack voor een futuristische Batman-film die zich afspeelt in een dystopische wereld waar de Joker de Amerikaanse presidentsverkiezingen heeft gewonnen. Tijdens ‘Circuits’ laat hij de sytnhesizertjes krijsen alsof ze worden gemarteld in een verlaten laboratorium tegen het licht van een knipperende tl-buis. We horen pulserende baslijnen à la New Order die ons zowel in trance brengen als ons de stuipen op het lijf jagen. We zien schaduwen en schimmen. We denken aan Kubrick. Tussen ‘River In Me’ en ‘Still On Fire’ is de kameleon vaak van kleur verschoten, maar niemand die het heeft gemerkt. De muziek is gerangschikt tot een sublieme set: een magistrale potpourri.

Om terug te komen op dat zwarte lijntje: Trentemøller speelt dus in een newwaveband. Maar wat blijkt: zoals een poppenspeler zijn hand vermomt tot pop, zo heeft Trentemøller zich vermomd als band. Hij heeft zich centraal tussen de bandleden genesteld als een spin in zijn web. Hij is het kloppende hart, de band het lichaam en het publiek is het schildersdoek waar hij met zijn kwast Rothko-klodders op slaat. Het kunstwerk markeert de overlap tussen melancholie en euforie op een denkbeeldig venndiagram.

Het moment

De duizelingwekkende interpretatie van ‘Shades Of Marble’ is in staat de grootste technoketters te bekeren. In een tijdspanne van acht minuten ontmoeten we de liefde van ons leven en blijven we stomverbaasd achter in de stromende regen terwijl ze wegrijdt met onze beste vriend.

Het publiek

De oude generatie newwavers en de jonge minimalliefhebbers herkennen een gedeelde melancholie in elkaars ogen.

Quote

Een ostentatieve hand naar het oor van graaf Trentremøller is afdoende. Zijn sinistere glimlach spreekt boekdelen. Het is niet nodig een sublieme set te bezoedelen met geproest door een microfoon.

Tweet