Concertreview: Triggerfinger op Rock Werchter
Het was 2004, maar dan veertien jaar beter.
'Het blijft onwaarschijnlijk om hier voor de tweede keer te staan,' hijgde Ruben Block in de microfoon, zijn stem roezig roestig. Die hier bedoelde hij letterlijk. Want Triggerfinger heeft al vaker op Werchter mogen triomferen, maar nu mochten ze de Klub C afsluiten - de van een groeispurt genietende tent waar ze in 2004 al eens speelden. Hun eerste keer op Werchter was dat, de desbetreffende tent heette toen Marquee, Mario Goossens was nog niet helemaal zindelijk, en Triggerfinger was volgens de boekhouder meer hobby dan beroep. Maar daar, toen, voor honderd die-hards en duizend toevallig aangelanden, is Triggerfinger Triggerfinger geworden: een band die dealt in eerlijke opwinding, en uit tumultueuze vrijpartijen onthouden sentiment.
undefined
Airplay, succes en hun borsten in een logische volgorde schikkende groupies volgden, eindelijk volgden ze!, maar Triggerfinger wilde gewoon goeie platen maken. Dat deden ze, en ze tourden ermee tot ze geen lsd meer nodig hadden om elkaars scheten te rangschikken volgens kleur. Nu ademen ze rustig en verstandig - zelfs het hoofd van Ruben Block kan maar een gelimiteerde hoeveelheid gekkigheid aan - en belanden ze in 2018 voor een volle Klub C, terwijl op dat moment met Gorillaz op de Main Stage een toch ook niet onaardig balorkestje speelt.
Zo pakten ze dat aan: Triggerfinger had ‘Let It Ride’ en ‘And There She Was Lying in Wait’ in één makkelijk te verhapstukken pakket gestopt, en keek daarna schelmachtig de Klub C in: had iedereen het begrepen? Natuurlijk had iedereen het begrepen. Ruben Block at zijn microfoon op, Mario Goossens mepte een koppel hardnekkige issues weg, en Lange Polle stond - met die bas nog wat extra #MeToo in Triggerfinger pompend - te glimmen achter sunglasses die z’n grootste angsten op afstand hielden. Dat was wat iedereen daar in die tent wilde, dat was waarvoor een paar duizend melomanen hun ziel opengeklikt hadden.
undefined
‘First Taste klonk als een dronken maar uitgepuurde liefdesbrief, ‘By Absence of the Sun’ was in al z’n potigheid verontrustend kwetsbaar, en ‘Flesh Tight’ klonk als een - verdomme, nee, dit is niet overdreven - Belpop-classic. En dat ze zich tussendoor ook nog door ’Steady Me’ rilden, geen festival- maar wel een noodzakelijk nummer, het siert dat trio van passie en goesting.
Pardon, dat trio? Met vier waren ze: Geoffrey Burton stond ook een aardig lijntje mee te spelen op zijn kwart van het podium - een landheer. U kent het verhaal wel: De Gitaar deed pas haar coming-out toen ze wist dat ze in de armen van Burton kon wonen. Triggerfinger doet er nu uitgebreid z’n voordeel mee. In de sound - Burton-gitaartjes zijn altijd de slimste van de klas - en in de seks - dat toegewijde, cool-maar-niet-pretentieuze spelen van Burton past bij Triggerfinger als een kampioenstitel in 1B bij KV Mechelen.
En even waren ze zelfs met vijf: dat de achtjarige Mirko zou komen drummen, was aangekondigd - dat soort slimmige stunts heeft Triggerfinger nooit zomaar weggehoond. Het zou een steriel een-drietje worden, dacht ik vooraf, maar kijk: een achtjarige kegelde me met passie en aplomb de ontroering in.
undefined
In de finale ging Triggerfinger man op man spelen. Wat is ‘Colossus’ een stinkend goeie song, toch - voorspel, nummertje en postcoïtale droefenis in één. ‘All This Dancin’ Around’, de obligate classic, verbleekte er een beetje bij, en werd zelfs gesandwicht toen ‘Bring Me Back a Live Wild One’ spreektijd aanvroeg. Dit nummer zou de Palestijnen bij de Israëli’s kunnen brengen, de nihilisten bij de moraalridders, de piemel bij de pruim, Humo bij De Morgen - maar nee hoor, het is gewoon z’n eigen, soevereine hottie-zelve.
En toen ik dan eindelijk naar adem dacht te kunnen happen, doceerde Triggerfinger nog een lesje Iggy Pop. Alles kwam samen in die ‘Funtime’-cover, de afsluiter: opwinding, kus-allemaal-mijn-kloten, schoonheid en wilde troost.
undefined
