Concertreview: Vince Staples op Pukkelpop 2017
Vince Staples heeft een naam zoals Gene Vincent, of één om ‘Blue Suede Shoes’ mee te zingen, zoals Carl Perkins. Hij heeft een song geschreven over new shoes with the blue suede. Hij bracht die song zelfs op Pukkelpop.
Vooreerst een volstrekt subjectieve reden waarom ik het optreden van Vince Staples maar niks vond. Ik hou van weemoedige funk en hiphop, en Vince Staples levert die op plaat af en toe. Z’n ‘Summertime 06’ was al een bom vol inzichten in mijn hoofd, op zijn ep ‘Prima Donna’ leefde hij zich in in Kurt Cobain, op zijn nieuwe ‘Big Fish Theory’ komt de geest van Amy Winehouse even langs, en gaat de afsluiter ‘Rain Come Down over weemoed. Er zijn ondertussen nog rappers geweest die worstelen met weemoed, maar niet op de manier waarop de machtige Vince Staples het doet.
Staples denkt bij regenweer: ik heb veel moeten betalen om uit het ghetto te ontsnappen. Maar dat doet hij pas in de laatste strofe, als hij in de videoclip tussen de andere weemoedigen zit te kijken naar the rain against his window.
Eerst is er de verdwaaltocht, en die komt in twee keer bijna dezelfde strofe. Tekstfragmenten: I AM the blood on the leaves’, ‘I AM the back of the bus, take your seat’. Ik BEN de gelynchte blacks over wie Billie Holiday zong in ‘Strange Fruit’. Ik BEN de plek achteraan in de bus waar Rosa Parks niet wilde gaan zitten. Straf! ‘I am’ wil volgens mij zeggen: ik neem het mee naar ergens anders.
Naar zijn concert op Pukkelpop nam hij die song alvast niet mee. In opener ‘Party People’ zit een ‘I like to see you dance’, maar deze zin zit er ook in: ‘How am I supposed to have a good time when death and destruction is all I see?’
Kijk, ik hoef in hiphop geen band: rappen boven een backingtrack, dat mag best, hoor. Hij mag naar ons staren, onbewogen overkomen, het past bij zijn muziek die soms koud is. De bassen mogen mijn overtollig buikvet doen flabberen. Als er rook wordt gespoten boven de wazige, apocalyptische, oranje beelden die Staples bij zich heeft, is het goed dat ik met het akelige gevoel zit dat de science fiction-film elk moment gaat beginnen als ik de Dance Hall uit zal gaan.
Maar de Vince die voor de helft rapt, en die in de andere helft op dat grote podium naar zijn eigen raps staat te luisteren terwijl hij soms zelfs niet met zichzelf danst, het is zo spannend als de gemiddelde powerpoint-presentatie. Ergens rapt hij dat rappers overbetaald zijn. In het geval van dit soort shows is dat gewoon zo, wat hij er ook voor krijgt.
