Concertreview: Wolf Alice op Rock Werchter 2018
Ellie Rowsell uit Londen richtte Wolf Alice op toen ze achttien was. Zesentwintig intussen, twee platen ver, de eerste pas in 2015, toen haar groep van duo naar kwartet was geëvolueerd, en Ellie wist hoe dat moest klinken.
Nu eens als Pixies blijkbaar, dan weer als Blonde Redhead, of klanktapijten wevend als Cocteau Twins, of spuwen als Kurt Cobain in Nirvana. Haar rechterhand heet Joff Odie en speelt gitaar. Een man die, dat wordt duidelijk op het podium van The Slope, mits toevoeging van een tattoo of vijfendertig zijn weg wel zou vinden in de Red Hot Chili Peppers. Of anders wel bij Black Flag.
Wolf Alice heeft welgeteld één song nodig om op gang te komen. Het zweverige ‘Your Loves Whore’, waarin het even duurt vooraleer de geluidsmixer alle schuifjes op de juiste hoogte heeft. ‘Yuk Foo’, een titel van een nog steeds jonge groep, was wellicht een betere opener geweest, alleen al omdat het bij iets dat klinkt als Nirvana meets Ministry niet veel uitmaakt hoe de knopjes staan.
Een oudje dan, van eerste plaat ‘My Love Is Cool’, ook nog maar drie jaar oud: ‘You’re a Germ’, waarvan de titel al aangeeft dat er van gas terugnemen geen spake kan zijn.
undefined
Dat gebeurt wel in ‘Don’t Delete the Kisses’ (mooie titel!), waarvoor Rowsell haar telecaster even aflegt om zich te concentreren op de prachtige strofes en refreinen die volgen. ‘What if it’s not for me? What if it’s not for me? Love’. De afwezige telecaster wordt door gitarist Odie opgevangen met één hand, the Jimi Hendrix way. Met zijn andere speelt hij toetsen. De bassist, Theo Ellis, gaat achteraf gretig in gesprek met het publiek, of toch met de bordjes die omhoog worden gehouden. ‘Je bent geslaagd voor je examens? Gefeliciteerd, zeg! Jeremy Corbyn? What a legend!’
undefined
Op één bordje komt geen reactie: ‘Gareth Southgate wants you to kiss me’. Vanop het podium geen woord over voetbal. Straks misschien.
Wolf Alice sluit af met de acht minuten durende titeltrack van hun recentste plaat, ‘Visions Of a Life’, gevolgd door nog een laatste beuk, ‘Giant Peach’. Tien songs, maar geen ‘Heavenward’, bijvoorbeeld. En dat is jammer. Wolf Alice speelde van tien na drie tot kwart voor vier. Vijfendertig minuten: veel te kort.
