Concertreview: Young Fathers op Dour 2017
Young Fathers zijn zo’n beetje als bomma’s die zich ’s zondags op de baan begeven: net wanneer je denkt dat ze rechts zullen afslaan, zwerven ze naar links en net wanneer je denkt dat ze niet trager kunnen, trappen ze het gaspedaal in. Vróém!
Young Fathers is het trio van G. Hastings, Alloysius Massaquoi en Kayus Bankole, allen politieke beesten, bewuste jongemannen en berekende beeldenstormers. Ze geven geen interviews aan nationalistische pamfletten, hebben een Toeareg-tulband als logo en kiezen resoluut voor Experiment. Hiphoppers but not quite.
Op podium staan zij op één rij naast elkaar, alle drie met een microfoon, geruggensteund door een speciaal voor de tour opgetrommeld vierde lid. Strak gekapt, netjes uitgedost in designbroeken en modieuze hemden. G.en Alloysius zijn de beheerste krachten, Kayus – je zal het altijd zien: die ene met zijn hemd uit de broek – is de losbol. Als je ze ziet bewegen: een boyband from hell.
In La Petite Maison Dans La Prairie zaten ze alle drie in hun eigen trip: drie slangenmensen die willekeurig door elkaar heen kronkelden en hupten. Zo léék het toch, want eigenlijk hoorde alles bij één show: hun geitensprongen zagen er altijd fotogeniek uit, en ze gingen met hun groovy oerkreten nooit één tel uit de maat. Young Fathers is evenveel experimentele dansvoorstelling als normaal concert, en net daardoor ook weer dat tikje bevreemdender. Ze hebben een hoog ‘Twin Peaks’-gehalte: alles klopt, maar tegelijk is alles ráár. Zelfs hun bindteksten zijn unheimlich. ‘We are… Young Fathers.’ Brrr!
Zo was ‘Sister’ tribale R&B, ‘John Doe’ onheilspellende gospel en ‘Low’ soulvolle afropop – tot ze natuurlijk weer iets totáál anders werden. Tijdens ‘War’ kon de Vietcong op elk ogenblik in je nek springen met een granaat. ‘Rise and Shine’ begon als het pianowalsje ‘Chopsticks’ maar werd steeds chaotischer tot het in scheurend Death Grips-terrein terechtkwam. Andere haltes die werden aangedaan: O.M.D., Gil Scott-Heron, Sleaford Mods, Calvin Harris en Chuck Berry. Altijd weird, maar ook: altijd toegankelijk. Young Fathers moeten goeie minnaars zijn, want ze zijn meesters van aftrekken en aanstoten – excuseer: aantrekken en afstoten.
Op het einde van het optreden was rechts links en links rechts, maar één ding stond vast: Young Fathers is een beestig groepje.
