Conor Oberst - Conor Oberst
Wij zijn vorige week op een schijntje geluk betrapt. Het gebeurde hartje hoofdstad, in metrostation De Brouckère, een plek die wij doorgaans associëren met ranzige luchtjes, uitgestalde misère en muzak van het mottigste soort. Een reconstructie wees uit dat de aanstoker van dat kleine geluk Conor Oberst was, meer bepaald zijn titelloze soloplaat, die wij op het moment van de feiten in de oren hadden, en algauw ook in hoofd, hart en bloed.
Want hij dóét het weer, Oberst. Dit is dan wel geen nieuwe Bright Eyes-plaat - da indiekid laat zich deze keer begeleiden door The Mystic Valley Band - maar heel veel verschillen vallen er niet te spotten.
Goed ja, de weelde van 'Cassadaga' is ingeruild voor naaktheid: Oberst klinkt basic, uitgepuurd en eenvoudig - een singer-songwriter quoi. Maar aan zeggingskracht heeft hij niet ingeboet.
En: optimistischer hebt u hem nog nooit gehoord. Over intimistische kunststukjes als 'Eagle on a Pole' en 'Milk Thistle' mag dan een sepia film liggen, 'I Don't Want to Die (in a Hospital)' en 'NYC-Gone, Gone' zijn brokken stampende levenshonger. En zo gaat dat de hele tijd door: elk wondje krijgt een pleister, inclusief kus van de verpleegster. En voor je 't weet zit je dus in een metrostel doldwaas voor je uit te glimlachen.
Toptrack: 'Eagle on a Pole'
